*Otwarła szerzej oczy. Jej dłoń nacisnęła na czaszkę Secorshy, a  kciuk nieprzerwanie gładził, od brwi w góre i z powrotem. Patrzyła z troską ale i lekkim gniewem, który pojawiał się raz po raz w orzechowych oczach, i szybko znikał, zabijany rozczuleniem* Winieneś być bardziej ostrożny! Zachowujesz się jak piskę. Nierozważny… Kogoś znowu do domu sprowadzał na rychłą zgubę swoją, co? *spojrzała mu w oczy, podnosząc jednocześnie jego łeb. Szkoda, ze nie miał włosów, za które można by chwycić* Jesteś tu potrzebny, synku. Mi jesteś potrzebny, dziewczętom… Był niedawno u mnie jeden  waszych, chciał zatrzymać się na chwile… powiedział, ze wysłałeś zapytanie odnośnie przechowania na noc tej istoty. Nie odpowiedziałeś, wiec wiedziałam już, ze masz go u siebie… gdzie on jest?

*zabrawszy dłoń z jego głowy, oparła ją o przedramię drugiej i dalej patrzyła w twarzy Secorshy z tym samym wyrazem, ale już bez gniewu. Dopiero po długiej chwili, po tym jak Seco skończył, podniosła orzechowe oczy by spojrzeć na dziurę, i wstała. Obejrzała owo miejsce dokładnie, jakby próbowała oszacować obrażenia na podstawie tego, co widzi. Przydałaby się pomoc medyczna, źle zmorzona kość może być kłopotliwa. Fler przejechała palcem po ścianie, zgarniając krople krwi, którą zaraz roztarła miedzy dwoma palcami. Już zimna, lepka, pomieszana z tynkiem* Wstawaj, Secorsha, musimy tu posprzątać *drugą ręką klepnęła Seco po glacy, po czym – przeszedłszy nad jaszczurką – ruszyła do kuchni by tam wziąć szmatę i wiadro z wodą. Wiedziała, ze u Seco wody nie ma, ale w wiadrze zawsze cos stało. Sama go tego nauczyła – ze ma być*

*Będąc w kuchni zdjęła szal i podwiązała nim rękawy, przez pachy, i zawiązała z tyłu, by jej nie przeszkadzały w pracy. Chwyciła wiadro oburącz dźwignąwszy bez trudu wyszła z nim do pokoju głównego, mrucząc łagodną piosenkę. Wyglądała jak typowa matka. Zaznajomiona z zyciem, obowiązkami. Ale zarazem bardzo młoda mimo swoich lat. Postawiła wiadro i wtedy podniosła głowę. Nastawiła uszu. Usłyszała, tak, to z  całą pewnością oni. Grzywa Samrune nastroszyła się. Ciemnokasztanowa ozdoba jej smukłej szyi. Co zrobić? Oni dwoje, dziura, krew. Nie ma nikogo, na kogo można by zwalić winę. Ewidentnie Seco zabił tu kogoś i ukrył gdzieś,. Mieszkanie do penetracji, a oni – aresztowani. Trzeba naciągnąć fakty. Nie pytając Seco az danie, wyminęła wiadro i stanęła naprzeciw niego* Nie ruszaj się syneczku *szepnęła łagodnie, po czym ujęła jego twarzy w dłonie. Pochyliła łeb jego nieco ku sobie, ustawiła nieco bokiem, pogładziła policzek*

Ciii…. *położyła mu palec na ustach i opuściła ręce, jednocześnie pokazując, ze ma się nie ruszaj* wszystko będzie dobrze, tylko daj mi działać… *Momentalnie sięgnęła za kark,. Rozpięła srebrny łańcuszek dużym splocie, który nosila na szyi. Zawieszała na nim tradycyjny amulet shelaalei przynoszący szczęście. Łańcuszek owinęła na palce prawej reki, ściskając mocno, aż do pobielenia kłykci. Nic nie powiedziała, nie spojrzała nawet. Zamach, jaki wykonała był szybki jak mrugniecie powieką, a za chwile Seco mógł na swojej szczęce poczuć siłę uderzenia, która wcale nie była pieszczotą. Fler wyjechała muz  sierpowego z  dużą siłą. Nie była anorektyczką rasy ludzkiej. Była shelaalei. Poznaczony posoką łańcuszek schowała za szatę, jak kiedyś płytkę pamięci sondy* A teraz siadaj… był tu jakiś łobuz i pobiliście się…

*skoczyła niczym gazela ku funkcjonariuszom. Na jej twarzy malowała się rozpacz, strach, przerażenie. Chwyciła jednego z nich za dłonie, i łkając głośno podniosła do ust, by ucałować niczym biskupa jakiegoś. Jej ciało zaczęło spazmatycznie drżeć. Kiedy podniosła wzrok, z  oczu lały się łzy* Niech chwała będzie Cieniowi i wszystkim bogom, żeście panowie przybyli, chwała po stokroć… mało chłopaka nie zabił, bandyta… *puściła i zaniosła się nagle histerycznym szlochem. Wiercąc kłykciem  oku podeszłą kołysząc się na boki do Secorshy z zakrwawioną morda, i chwyciwszy go za ramiona przytuliła do siebie, głaszcząc po głowie i nadal pięknie histeryzując* Co to by było, gdyby się nie wystraszył patrolu i haniebnie nie uciekł… wpadł do domu niewiadomo czego i zaczął zmuszać go do niecnych czynów przeciw Wodzowi naszemu… Winniście go szukać nim zacznie toczyć zarazę wśród spokojnych obywateli…

*Nie puściła Secorshy, nie przestała teatralnie ale bardzo wiarygodnie łkać. Wszak występami na życie zarabiała* Wysoki, potężny Yautia, po 30stce… Miał na sobie granatowe spodnie i koszulę bez rękawów. Białą. Widziałam go jak wychodził. Weszłam do mieszkania, a  on leżał nieprzytomny. Opowiedział mi co się stało kiedy się ocknął… *łapała powietrze haustami i wlepiała w nich szklące się oczy*

*Sama tez czekała, az wyjdą, odejdą, i jeszcze trochę po słowach Secorshy, zanim zrzuciła z siebie fałszywy płaszcz. Łzy w oczach zostały, ale zaraz obeschną. Łatwiej je wywołać niż się ich pozbyć. Zaraz bez słowa wstała i niczym w tańcu przedefiladowała na druga  stronę fotela. Usiadła na podłokietniku z  prawej strony Secorshy, tam gdzie był on wolny, bo nie spoczywała na nim ręka. Chwyciwszy w dłoń subtelnie rąbek spódnicy, druga ręką przytrzymała pysk kaleesha, i obtarła krew swoją czerwoną, wzorzystą kiecką. Zaśmiała się serdecznie na te słowa* Też cie kocham syneczku, mimo to, ześ wariat *przychyliła jego łeb by złożyć matczyny pocałunek na czole. Tęskniła za opieką. Za swoimi dziećmi, które zostały w stadzie. W dziczy. Tutaj miała Secorshę i dziękowała losowi ze znalazł się ktoś, kto wpasował się w pustkę w jej sercu. Modliła się za niego do Maasaan co wieczór.* Już. Wstawaj i zbieraj gróz *sama zabrała się z podłokietnika i podszedłszy do uszkodzonej ściany, jak zahartowana w robocie baba zaczęła szorować krew Tangorna*

*dawała z zacięciem i silą. Krew rozmazywała się najpierw, następnie ustępowała. Fler naruszyła nieco strukturę tynku. Sciana – niegdyś biała, a teraz szara po jej interwencji  miejscu mycia była bardzo szara, no ale nie było krwi* Jak uciszyć frustrację? *pochyliła się, by zmoczyć szmatę, wycisnąć i ponowić czynności wyżej opisane w innym miejscu. Krew była tez na podłodze, pryskała, wiadomo, jak to krew* Stanąć tu obok i zrobić drugą dziurę. Czasem jedyna droga do zwycięstwa wiedzie przez pozorną porażkę. Nie walcz z ogniem – on życzy źle. Uciekaj jak najdalej, bo spalisz się… *oparłszy się dłońmi o ścianę sama zajrzała przez dziurę do pomieszczenia kaleesha, w którym to zadanie od niej dostał*