*Zmrużył oczy jakby Seco sobie z niego żarty stroił. Jak nie z tych samych czasów? Przecież to niemożliwe* Jakie znowu Wojny Klonów? Co to za wymysł? *Warknął na niego, bo jedyne wielkie wojny które się przetoczyły przez galaktykę to była Wielka Wojna Nadprzestrzenna blisko tysiąc lat wcześniej (od jego czasów oczywiście).* Możesz mi to wyjaśnić? *Bał się odpowiedzi, ale musiał ją usłyszeć. Jeśli byli z innych czasów... to mógłby być równie dobrze ostatnim żyjącym Taungiem we wszechświecie, co nie napawało go optymizmem*

*Również się poderwał, wkurzony nieźle, nie na Seco, ale na cały ten popierdolony świat* Że niby w jednej sekundzie może upłynąć miliard lat? To znaczy, że...? *Nie dokończył, bo z jego gardła dobył się straszliwy, ogłuszający wrzask, jak gdyby dziesiątki potężnych trąb zagrało na raz. Odchylił głowę do tyłu i tak jakiś czas po czym gdy się nieco uspokoił i spojrzał na Seco to w oczach miał furię, ledwo hamowaną* Cała moja rodzina... wszyscy przyjaciele.... nie żyją?! *Trząsł się a jego mięśnie się napinały. Do tej pory miał nadzieję, że jakoś wróci... a teraz, nie miał już nic... miał ochotę coś rozwalić, kogoś zabić w sposób bardzo brutalny i powolny*

*Spojrzał na niego dziko, bo już stracił kontrolę nad sobą i najlepiej by było znowu go zagazować i gdzieś wywalić. Chyba, że Seco jakoś da sobie radę, ale ciężko będzie, bo po prostu był załamany i teraz zalewały go fale emocji, które powstrzymywał tyle lat* Nie pierdol... dla mnie już nie żyją! Cała moja rodzina... jestem w tym pierdolonym zaplutym zakątku galaktyki całkiem sam! Nie wiem gdzie, nie wiem jak a teraz nawet i kiedy! Nie mów mi co mam kurwa robić! *Jakimś cudem powstrzymał się, by mu nie przywalić w mordę za przekazanie mu tej informacji i tylko podszedł do ściany i zaczął w nią rytmicznie uderzać, zdejmując przedtem jeszcze rękawice. Pewnie połamie rękę, ale co tam, miał to gdzieś... musiał wyładować cały swój gniew, nienawiść, ból, smutek, rozpacz... ogólnie wszystko musiał wywalić z siebie. Tylko czy biedna ściana Seco to wytrzyma* Wszyscy... których... kochałem... i... szanowałem... cała.... moja... rasa!

*Tang zaślepiony furią nawet nie widział co robi Seco, po prostu walił i walił aż dziura się zrobiła. Rękę miał już rozwaloną, skóra zeszła i wszystko mocno krwawiło, co przyczyniło się do spadku jego wściekłości. dalej oddychając ciężko spojrzał na kaleesha, ale już bez morderczych zapędów. Całe jego ciało aż się trzęsło z tego wszystkiego. Czy to z wysiłku czy z emocji. W każdym razie zaczynał trzeźwiej myśleć...* Wybacz... za... ścianę... to był... zły pomysł... lepiej jak pójdę... *Wycharczał przez zaciśnięte zęby. Zdawał sobie sprawę, że te hałasy (łagodnie rzecz biorąc) ściągną mu na głowę milicję. Znowu wszystko schrzanił... nic mu już nie zostało... może już tylko śmierć?* Lepiej jak pójdę... *Tak, wrzeszczeć jak opętany, rozpieprzyć ścianę a potem uciec... ale dla kaleesha będzie to chyba najlepsza opcja, bo jakby tutaj wpadł oddział milicji, to Taung z pewnością porozrywałby ich na kawałki nim by padł w tym beznadziejnym boju, a Seco zamknęliby za współudział.*

Zapewne ktoś to zrobił... *Warknął dalej gniewnym tonem i spojrzał na swoją prawą rękę. Była dosyć poraniona i czuł tępy, pulsujący ból. Będzie musiał ją sobie opatrzyć gdzieś w jakimś ciemnym zaułku. Musi się uspokoić a potem w samotności pogrążyć się w cichej żałobie* Zniknę na jakiś czas... muszę... muszę... *Dalsza część wypowiedzi nie umiała przejść mu przez gardło, więc odetchnął głośno i dopiero potem podjął wątek* ... Jak się uspokoję to będę wspominać moją rodzinę i moich vode... gdy już minie mi to... może wtedy coś poradzimy... *Przy każdym zdaniu brał głęboki oddech, starając się uspokoić, co mu nie wychodziło. Wciąż był wściekły na cały świat, żałując jednocześnie, że nie może całej winy zwalić na jedną osobę. To by mu pomogło... W końcu odwrócił się i podszedł do drzwi, zarzucając na siebie płaszcz z kapturem* Potrzebuję samotności... biada temu, który mi nieświadomie wejdzie w drogę i mnie wkurzy... Bywaj Seco, mam nadzieję, ze nie narobiłem Ci za dużo kłopotów*Warknął i opuścił jego mieszkanie, pogrążając się w ponurych myślach*

*Powiadają różne dziwne rzeczy o połączeniach mentalnych miedzy duszami i jaźniami. Nie wierzyła w żadną z  tych naukowych bzdur, głupiego pieprzenia udowadnianego jakimiś bzdurnymi hipotezami. Ona wierzyła w to, co nauczał szaman w stadzie, jak była mała. Mówił on, ze dusze wiszą w powietrzu, jak latawce. Dusze sobie drogie widzą tylko siebie. Kiedy inna dusza cierpi, schodzi się po lince do osoby. Kiedy cos się stanie przyjacielowi – wiemy o tym. Rzeka wybiegła z mieszkania w pośpiechu, zostawiła w  środku dziewczęta z Jonem. Drobna postać, otulona szalem i wzorzystą suknią wsiadła do taksówki pod Szkarłatnym Demonem. Wysiadła pod wieżowcem i w chwile potem już wspinała się schodami na czwarte pietro, po obskurnej klatce schodowej. Było to już jakieś dwie godziny po opuszczeniu budynku przez Tanunga. Rzeka zastukała w drzwi pięścią* Secorsha! To ja, Fler, wpuść mnie

*Weszła wiec, trzymając w garści suknie na wysokości połowy ud by łatwiej jej było manewrować. Ujrzawszy Secorshę oddychającego, zamknęła drzwi na łucznik, czy co tam stanowiło zamek, po czym odsunąwszy delikatnie witające ja stworzenie ruszyła lekko przez pokój w niedługa trasę az do fotela na którym siedział kaleesh. Siedział, czy tez leżał, powiedzmy znajdował się na nim. Fler, podciągnąwszy kieckę przykucnęła z gracją, zawijając ogon wokół stóp. Dopiero wtedy puściła materiał który rozesłał się naokoło niej jak obrus. Na jej pięknej, pokrytej gustownym makijażem twarzy wymalował się niewypowiedziany ból. Wyciągnęła w delikatnym geście dłoń by palce położyć na czole śpiącego. Dalej całą dłoń, którą z uczuciem przesunęła w górę łysek czaszki* Secorsha, niech Cie diabli, co ty tu znowu wyprawiasz, palancie… *wydusiła łamiącym się chrypliwym głosem* Obudź się…