Zmarszczyła lekko swoje jasne, prawie niewidoczne brwi, słysząc ten ciężki w odbiorze śmiech. Osobiście nie widziała w tym nic zabawnego, ale przywykła, bo często urządzano sobie z jej przezwiska jawne kpiny. *Tak właściwie, to na imię mi Rei...* Sprostowała po chwili. *... a di'kut i chakaar nie brzmi wcale tak źle, chociaż po namyśle, to chyba wolę jednak Tangorn* Dodała *więc Tangorn, mandalorianin z klanu Fibal... i... *tu przeniosła pytające spojrzenie na Jerrego*

Rei ładniej brzmi niż te poprzednie... *Mruknął cicho i zamyślił się na chwilę spoglądając to na Hakona, to na Rei i w końcu na śmietnik.* Cóż może i źle nie brzmią, ale są raczej obraźliwymi sformułowaniami *Oparł się plecami o ścianę i skrzyżował ręce na piersiach wlepiając wzrok w sylwetkę kobiety i nadal oczekiwał na swoją odpowiedź, co ona tutaj robi. Bo jak na razie to zgrabnie omijała ten temat. Jerrym się nie przejmował, bo w sumie on mało rozmowny jest i taki... krewetkowaty, nieco naiwny, ale i dobroduszny. Potem go wypyta o Seco, gdy ta mała sobie pójdzie, bo nigdy nie wiadomo kogo popiera a raczej otwarcie się nie przyzna do tego.* No więc...? *Znowu podjął ten jakże nudny temat "co tu robisz?"*

*No więc... postanowiłam odwiedzić ten śmietnik, w nadziei, że może znajdę tu kogoś interesującego i jak widać nie myliłam się.* Odparła i ulokowała ponownie baczne spojrzenie bystrych oczu w jego sylwetce. *Tak właściwie to przez moment myślałam, że chcesz się na mnie rzucić, tak źle Ci z oczu patrzyło. W sumie to nadal nie jestem pewna, czy zaraz nie wyciągniesz jakiegoś laserowego gnata i nie ukatrupisz nas obojga *To mówiąc ruchem głowy wskazała na buszującego w śmietniku Jerrego. Dłonie wcisnęła do kieszeni spodni, jak to miała w zwyczaju. Dopiero wtedy usłyszała za swoimi plecami jakiś głos

Ostatnio edytowany przez Rei (2010-01-16 22:08:40)

Interesujące miejsce do szukania nowych znajomych *Odparł nieco sarkastycznie i uśmiechnął się ponownie w ten swój upiorny sposób. Ten uśmiech chyba miał być miły, ale cóż, inna budowa mięśni mimicznych twarzy* Ach... masz na myśli coś takiego? *Sięgnął do kieszeni i po chwili wyjął ręce ukazując gnata trzymanego w prawej dłoni i długi, wąski sztylet w lewej. Ale nie planował ich użycia, po prostu chciał zademonstrować, że jej podejrzenia się sprawdziły* Co nieco na "ludziach" się znasz, więc pewnie nie zginiesz za szybko i... noż fierfek, kogo znowu niesie? *Warknął i rozejrzał się, trzymając w pogotowiu swoja broń i rozglądając się za źródłem owego zawołania. I jeszcze Hakon mu odpowiedział... chyba skąś znał ten głos* Oho... o wilku mowa...

*korzystając z bezpiecznej osłony muru poddał szybkiej analizie dostępne mu dane. Trzy głosy. Hakoś, ten Wielki z ostatniej przygody i jakiś obcy głos, damski. Proponowane rozwiązania: spierdalać póki się da. Matka Hakosia na pewno zaprasza go na obiad, Tang szuka na śmietniku żarcia, a  ta dziewczyna tez może być wszystkim co tylko. Propozycje odrzucono. Dlaczego? Bo to Seco, nie poddaje się regułom, chyba ze akurat chce. Odruchowo poklepał kaburę swojego sprzętu ukrytego w kieszeni, stwierdził w myślach, ze jest walnięty, zaśmiał się bezgłośnie do owego stwierdzenia i z jakimże wyrazem – wariackim uśmiechem typu „wesoło mi bo gwiazdki migają” postąpił o krok, by zademonstrować obecnym w tym szlachetnym miejscu swoją niezwykłą osobę. I tak oto ukazała się sylwetka wysokiego, żylastego, łysego dryblasa o twarzy troglodyty przyozdobionej kretyńskim uśmiechem całkowicie niestandarotwego uzębienia w kolorze bia… Em… kremowym? Nie widać, mroczno jest i straszno. Uszy obcej istoty rasy z całą pewnością nieduukańskiej odstawały na boki ostrymi kolcami. Małżowiny przebite były „kolczykami” ze zwykłego drutu. Uszy przedłużały się w dół równolegle do pociągłej twarzy o ostrych, prymitywnych rysach. Mimo owej prostoty twarz Az kipiała ekspresja. Jegomość odziany był w znoszony, brudny płaszcz. Prawy rękaw był zawiązany na supeł co świadczyło o braku reki. Obraz w sumie nie odrzucał, choć na pewno wzbudzał refleksje. I nagle – stop! Rozszerzone mrokiem źrenice zogniskowały się na wymierzonej w niego broni. Nie minęła chwila, nie było w  tym nawet woli, kiedy ramie kaleesha wystrzeliło w odpowiedzi w kierunku tego, co w  niego mierzył. W dłoni „odzianej” w rękawiczkę bez palców rysował się estetyczny kształt klasycznego pistoletu. Seco nic nie powiedział, ale jasnym było co teraz sobie myśli. Bo w  końcu myśleć zaczął* Wybacz, ale czuje się niezrhhęcznie jak ktoś celuje we mnie czymś takim, wiec mam pomysł – schowaj bhrroń to i ja schowam, okej? *Usłyszał tez za sobą jakieś kroki, ale się nie odwrócił, jedynie wszedł głębiej. Nie wiedział, ze to Nemedis,a  nawet jakby wiedział – raczej by się pewniej nie poczuł, bo człowiek był… dziwny*

*Jak to cudownie być krewetką. Wszechogarniające poruszenie a ty se grzebiesz dalej. Pomachał Secorshy choć wiedział, ze ten mu nie odmacha bo nie ma jak* Seco! Moja mama zaprasza Cie na obiad! *przypomniał z  naciskiem i frustracja. Po raz pierwszy chyba słyszeli od niego taki ton. To znaczy Seco nie, ale inni tak. Jerzemu bardzo zaleczało na tym obiedzie, bardziej niż jego mamie. Usiadł na stercie śmieci, zrezygnowany i utkwił spojrzenie w ciemne wyjście ze śmietnika. Chyba kogoś tam widział. Nie był to Secorsha*

*Miarowe, przerywające cisze uderzenia ustały. Prawie niewidoczna w ciemnościach postać Nemedisa zatrzymała się pare kroków za Secorsha. Ciężko opadajaca laska wyzwoliła wokól siebie falę iskier na moment oswietlając zakrytą kapturem twarz przybysza - jak nagła błyskawica podczas wielkiej burzy w nocy. Twarz Nemedisa na chwile wykrzywiła się w grymasie, który chyba miał być lekkim uśmiechem. Teraz stał, zgarbiony, z głową lekko przekrzywioną na prawo, z wielką laską w prawej dłoni opartą o ziemie.*

kurczę... To jedno, jedyne słowo cisnęło jej się w tej chwili na usta i chociaż nie ogarniało swoim jakże głębokim znaczeniem zarysu całej tej (nieco zabawnej, gdyby spojrzeć z innego punktu widzenia) sytuacji, to wydawało jej się najodpowiedniejsze. W dodatku ta urokliwa wiązanka, którą to Secorsha puścił w stronę kolejnego nieznajomego. Wstyd powiedzieć, ale zrobiło to na Rei wrażenie, bo takich ,,wyrafinowanych,, zwrotów nawet w jej kręgach nie uświadczysz. Zamilkła jednak zaraz potem, śledząc z nieukrywanym zainteresowaniem całą scenę.