*Ironia okopywała w tym miejscu jak dach po ulewie. Jerry zarabiał jak na krewetkę dobrze i nie musiał już chodzić po śmietnikach. Ale nigdy nie mógł sobie odmówić tej przyjemności. Także teraz, kiedy wędrował uliczką, wiedziony podniecającym zapaszkiem „ambrozji”. Ten smietnik był ekskluzywny w dzielnicy w której się znajdował. Wybudowano go tak na uboczu, nikomu nie było do niego po drodze. Jerry zatrzymał się za węgłem i wziął pod boki. Ah, cudo. Rozejrzał się czy nikogo nie ma. Konkurencji znaczy się. Jego czułki zatańczyły, a  płytki pancerza lekko o siebie zaszeleściły. Emota na koszulce uśmiechała się szeroko. Jerry tanecznym krokiem wbił do śmietnikowego pomieszczenia i zaraz z pasją zaczął przewalać jego zawartość z kontenera do kontenera, aż szurając stopami z zadowolenia*

*Jerry zafascynowany czynnością nie rozpoznał głosu, co nie znaczyło jednak, ze na niego nie zareagował. Wisiał na kontenerze, kiedy Tangorn przemówił* Nie, ale mam kanapkę! *oznajmił z entuzjazmem, zgrabnie do tyłu wyskakując. Ugiął swoje patykowate nogi, i tungowi ukazał się obraz zwykłego poleepkwa w koszulce z żółtą, uśmiechniętą emotką, z bułką z jakimś starym serem w  garści. Wielkie, naiwne oczy poleepkwa wbiły się w nadawcę głosu. Chwila konsternacji i…z  trójpalczastych dłoni wypadła cenna zdobycz. Tak, Jerry go rozpoznał* To Ty…

*kiedy padło słowo „smacznego” biedny krewet spuścił łeb, a  czułki spadly mu smętnie na czoło. Kanapka, lecąc z wysokości jego dłoni, trzymanych w entuzjazmie na wysokości piersi roztrzaskała się na dwie połówki bułki, kawałek sera i jakieś salami. Obrazek obserwowany z boku był tak przesiąknięty dramatyzmem, ze gdyby ktoś zrobil z  tego plakat, jego konto charytatywne pękłoby w szwach. Daj kredyta dla głodnych poleepkwa. Ale Jerry wcale nie był głodny. Choć nie znaczy, ze nie zje czegoś jak dostanie w swoje chitynowe palce. * Ee… dziękuje… *odparł na chwile podnosząc wzrok, po czym przyklęknął, najpierw na jedno kolano, potem na dwa i zaczął kompletować kanapkę*

Ostatnio edytowany przez Jerry Hakon (2010-01-15 22:18:11)

*Krewetki uważano a naiwne, i cos w tym było. Nawet jeśli Jerry chwile temu był przerażony, to po chwili już jego poleepkwańska natura zwyciężyła, i przeskoczyło na inny tryb. Jerry poskładał kanapkę i wstał. Jego czułki poruszały się niezależnie od siebie a wielkie oczy z dziecięcą wręcz naiwnością świdrowały twarz Tangorna* Dopiero co przyszedłem, jeszcze nic nie znalazłem… możesz mi podać sałatkę? *wskazał palcem na kontener obok Tanga, gdzie na stercie śmieci leżała gromadka siekanych warzyw*

Jasnowłosa, niewysoka istotka włóczyła się właśnie, po okolicznych zakamarkach, by zakosztować odrobiny ,,świeżego,, powietrza. Korzystając jak zwykle z wieczornej pory, oraz chwilowej niedyspozycji swojego opiekuna, miała trochę czasu tylko dla siebie i nie zamierzała zmarnować ani chwili tej upojnej nocy, na bezczynne przesiadywanie we własnym domu. Przy szlufkach u spodni zamocowała sobie podręczny blaster, tak na wszelki wypadek, bo jak wiadomo wypadki chadzają chętnie zarówno po ludziach, jak i po Neshach. A i sam wypadek jako taki pokierował jej krokami w stronę pobliskiego śmietnika, gdzie jak wiedziała z doświadczenia, mogło przebywać o tej porze jedynie kilka osób wiadomej rasy, bądź w ostateczności paru żebraków. Uczyniła jeszcze kilka kroków w stronę pomieszczenia, w którym znajdował się śmietnik, tylko po to, by po chwili zatrzymać się nagle, wstrzymując oddech. Głos który dotarł do jej uszu, był czymś zupełnie jej nieznajomym. Próbowała przez moment pokojarzyć sposób wypowiadanych zdań, artykulację, i ton , ale na nic się to nie zdało. To był głos kogoś, kogo jeszcze w Ena Xu nie widziała. Wyłapała też inne dźwięki, tym razem przyjemny jej zdaniem dla ucha klekot, który bądź co bądź spodziewała się usłyszeć, ale ten drugi...  Zamarła w bezruchu, nasłuchując.

Taa... jem dużo żelaza i magnezu *Odparł sarkastycznie, mrużąc oczy, bo Hakon zauważył to co ma pod płaszczem. No ale jemu się ta informacja nie przyda zbytnio. Zmrużył oczy słysząc co można znaleźć na śmietniku... do cholery, co on tu robił?! Powinien się stąd wynieść i poszukać tego stukniętego kaleesha. Ale zaraz sobie przypomniał, że tu oto przed nim stoi jego kumpel, więc miał całkiem niezłą okazję do tego, by go wypytać.* A tak z innej beczki... powiedz mi, dobrze znasz Secorshę? *Zapytał swoim zwyczajnym, tubalnym, nieco warczącym głosem. Nie był on taki przyjemny dla ucha, można by go uznać wręcz za odgłos jakieś prymitywnej istoty.*

*Jerry nic sobie z tej informacji nie robił. Poza tym Tangoirn się wytłumaczył – dużo żelaza i magnezu spożywa. Znaczy dba o siebie, pewnie dlatego jest taki duży – myślał poleepkwa, bo wbrew pozorom jego rasa dużo myśli. Prawie cały czas. Chuda ręka znowu sięgnęła do kontenera, i tym razem wyciągnięta została róża – kwiatek, oczywiście zwiędły. Jerry urwał jeden listek i wsadził do pyska, jakby to był chips* Dobrze znam *odparł zadowolony. Bo dobrze jest coś robić dobrze. Na przykład znać dobrze kogoś. To nie taka prosta sprawa przecież, a  on Secorshę dobrze znał* Raz u mojej mamy na obiedzie był nawet *Poruszające się z cichym owadzim szumem czułka klepnęły kilka razy oglądany kwiatek* Ale on nie chodzi po śmietnikach za często… *dodał, a  jego klekotanie nabrało wyraźnie smutnego wydźwięku. Nie usłyszał nic za sobą. Rzut magazynku tez nie był celowy. Przecież to poleepkwa – jak dokonuje jakiegoś odkrycia, to niechcący…*