Tangorn:
Chyba nie do końca zrozumiał, miał prawo być oszołomiony.
„niemal od razu poczuł na sobie jedno uderzenie, a  potem drugie, i rozdzierający uszy dźwięk, jakby szorowania metalu o metal” to znaczy – skoczył na niego jeden, potem drugi Xenomorph, czyli w tej chwili miał na sobie ich dwóch, próbujących rozłupać go jak orzecha, Naturalną koleją rzeczy czasem zadawały cios w nieosłonięta część. z  czymś takim raczej nie da się biegnąc. Tangorn upadł, ale…

Black:
…szarżował prosto na Tangorna, i zrządzeniem losu jego ostatni skok pokrył się z upadkiem taunga. Siła rozpędu zdarła jednego z xenoimorphów z placów „sojusznika”. Pozostali z bandy młodzieży zastygli w bezruchu, w zaskoczeni, bo kto tu po czyjej jest stronie? Za to Młody – rywal Blacka, pruł teraz zarówno na niego, jak i na tanga którego miał po drodze

*Przygnieciony do ziemi miał raczej marne widoki na przyszłość. Zastrzelić przeciwnika i zginąć rozpuszczonym przez kwas, czy dać się zabić? No ale nagle coś zrzuciło z niego jednego xenomorpha. Zorientował się, że to ten jego przyjacielski przewodnik. Sam próbował zrzucić z pleców tego drugiego, ale dostrzegł nadbiegającego kolejnego potworka. Nie miał zamiaru dopuścić do zjednoczenia się ich wszystkich, więc wycelował pistoletem w tego młodego konkurenta i posłał w jego kierunku niemal laserową ulewę, tym razem będąc czujnym na zmiany toru biegu. A tego xenomorpha który go napadł próbował zrzucić chwytając go za łapy czy waląc go po głowie wolną kończyną*

*Strząchnął się z tego wszystkiego, co tu go spotkało i skierował łeb ku temu, który warknął. Odwarczał mu czymś w rodzaju „ani mi się waż”, ale w chwile później ruszył kłusem, nie za szybko, by nie sprowokować pogoni, w kierunku bramy. Nie wydał dzwięku przywoływawczego w obawie, ze pójdą za nim ci co nie powinni*

Najbliższy stał tyłem. To ten, który siedział na grzbiecie Tanga. Pozostała trójka, w tym warczący stala nieco dalej, na róze którą wczesniej Tang uzył jako osłony. To właśnie warczący zdawał się mieć jeszcze ochotę na pojedynek. Nic dziwnego – jedynie on nie oberwał. Ale atak nie nastąpił, a dwójka sojuszników oddalała się w  tempie zadowalającym. Po kilku chwilach młodzieży odechce się tu siedzieć, i zabiorą się, zostawiając na pożarcie robalom ciała swoich towarzyszy.
[Koniec nadzoru nad mordobiciem]

Nieźle cię urządził... *Mruknął zerkając na nowego towarzysza i co jakiś czas jeszcze oglądał się do tyłu. Minęli bramę złomowiska i weszli na starą, podniszczoną ulicę, której stan polepszał się wraz z przebytą odległością* Ale dobrze walczyłeś. I dzięki za uratowanie tyłka... Pytanie tylko co dalej? *Nie dawało mu to spokoju, bo musiał teraz znaleźć jakieś przyjemne lokum dla nowego przyjaciela.*

*Zwolnił odpowiednio do jego tempa, który było już całkiem słabe* Powinieneś gdzieś tu odpocząć. JA ci nie mogę pomóc... *Zdjął z głowy swój hełm i spojrzał na niego swoimi ognistymi oczami. Po raz kolejny znalazł się w podobnej sytuacji, nie wiedząc jak mu może pomóc. Popiołu tutaj pod ręką nie było. Co do miejsca to mu poszuka gdzieś na jakimś wysypisku, albo jakoś postara sie go przemycić do swojego mieszkania, ale to będzie trudne i to bardzo*

*Ruszył za nim, trzymając pod lewą pachą swój hełm. Zastanawiał się, jak się teraz on może czuć i czy w ogóle cokolwiek odczuwa. To była zagadka dla niego i może kiedyś uda mu się ją rozwiązać. Póki co szedł w milczeniu obok rannego xenomorpha w charakterze obstawy*