Obrzeża to przygnębiające miejsce w całym swoim całokształcie i niepowtarzalności. Tym słowem okresla się wiele: bezrobocie, biede, slumsy, smród, choroby w tym bardzo zaraźliwy i inwazyjny Duukanski trąc. Z dala widać piętrzące się miasto. Do równika, czyli centrum jest tąd może nawet 100 kilometrów. Tutaj jest już tylko bieda i zapomnienie, wielkie wysypiska śmieci, złomowiska, nielegalne zsypy odpadów promieniotwórczych. Nie trudno tu o mutanty.

Tym bardziej tutaj, na złomowisku. Jest to olbrzymi, kilkusethektarowy obszar, gdzie piętrzą się wszelkiego rodzaju odpady mechaniczne. Półżywe, świadome roboty czołgają się, pozbawione kończyn i szukają w zsypie części. Organiczni żebracy  wyszukują czegokolwiek na sprzedaż, poleepkwa szukają kolorowego złomu, xenomorphy polują na zmutanciałe zwierzęta. Jeśli ktoś umiera w tym apokaliptycznym swiecie, nikt tego nie zauważa

*Już od ogrodzenia, które nie posiadało bramy (dawno ją wyważono) piętrzyły się góry odpadów, nazywane przez „tubylców” czyli istoty tu żyjące „łańcuchem qubrasha”, prawdopodobnie na cześć „wydobywczy” który były na tyle lekki i sprytny by wchodzić na szczyty nie powodując osuwiska. Teraz na szczyt wchodziły już tylko xenomorphy – zwinne is rysunkowo lekkie, na tyle szybkie by znaleźć się na górze zanim śmieci zaczną się osuwać. Teraz widać było na szczycie trzy sztuki. Jeden, nieco na uboczu zawzięcie kopał. Drugi, wyglądający na chojraka stał an czterech łapach i kiwał na boki czarnym ciałem,. Wyraźnie zaczepiając trzeciego, który także kopal. Barwa trzeciego wpadała w fiolet, co świadczyło o jego słusznym wieku. W pewnym momencie dwa owe zwarły się w uścisku, sycząc i warcząc. Mocowanie trwało chwile ku uciesze oczu tych którzy patrzyli. Po chwili oba owady stoczyły się po zboczu góry, gniotąc ciałami co delikatniejsze „sprzęty”*

*I do tego obrazu nędzy i rozpaczy wkrótce dołączyła nowa istota, całkowicie tutaj niespotykana. Był to wielki, muskularny osobnik, ubrany w pancerz z jakiegoś dziwnego metalu, choć przypominającego stal. Na głowie miał hełm z wizjerem w kształcie litery "T". Całościowo mógł przypominać predatora, choć ci nie chodzą w takich "puszkach". Tangorn rozejrzał się po okolicy, mamrocząc coś do siebie i ruszył powoli w stronę kupy śmieci z elektroniką, mając nadzieję, że znajdzie jakiś sprzęt. Troszkę się na tym znał i zdawał też sobie sprawę z tego, że wielu bogatych di'kute wyrzuca całkiem sprawne sprzęty elektroniczne, jeśli tylko jedna część nie działa. Tak więc szedł przed siebie, trzymając w dłoni pistolet blasterowy, tak na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo co się może pojawić w tej okolicy*

*I wtem zza góry śmiech, lub dobrobytu, zależy kto patrzy, drogę Tangornowi przecięły dwa spiete ze sobą w uścisku, szamoczące się ciała. Jedno czarne jak śmierć, drugie prawie czarne, z fioletowymi rozbłyskami, w uścisku zębów i pazurów, w agresywnym warkocie zapamiętałej walki o miejsce na szczycie góry łańcucha qubrasha. Ogon czarnego nieopatrznie uderzył w  zbroje Tangorna, aż do iskier, jakie wywołało owo starcie. Zwierzęta szamotały się na oślep, nie było ważne co i kogo tratują koło siebie*

*Cofnął się od razu gdy tylko owe stworzenia pojawiły się w zasięgu jego wzroku. I całe szczęście, bo ogon jednego z nich nieco zarysował mu pancerz. Był już gotowy wpakować kilka boltów w te bestie, ale gdy tak na nie patrzył, to się zawahał przez chwilę. Przedtem nie widział takich stworzeń, ale chyba wiedział do jakiego gatunku należą. Wielu już z trwogą mu o nich opowiadało. Uniósł więc blaster i czekał, ciekaw, który z nich zwycięży. Ale nie był na tyle głupi, by stać tam w tym samym miejscu, więc powoli się wycofał na ugiętych nogach, rozglądając się też za nowym, ewentualnym przeciwnikiem.*

*Z góry odezwał się trzeci xenomorph, ale nie przyłączył się do walki. Chciał tylko głosem – donośnym sykiem pokazać, ile to on znaczy. Ale  był tchórzem, bo stał bezpieczny na górze odpadów. Dwa walczące nie traciły animuszu. Dał się słyszeć syk, ale nie był to syk zwierząt. Uniósł się dymek, swąd reakcji chemicznej. Kwasu topiącego elementy otoczenia. Po kilku minutach walki oba były już ranne, a to co wypływało z ich ran sprawiało, ze wiele cennych przedmiotów przestawało być cennych. W końcu czarny odpuścił. Wyglądało to, jakby zwyciężył, ale odbiegając ledwo trzymał pionowo głowę. Zaszyje się gdzieś iż zdechnie. Został ten z  fioletowym połyskiem. Jego grzbiet upstrzyła zieleń posoki własnej i rywala. Nie wstał. Leżał na boku, jedynie głowę podniósł. Jego warga drgała. Wyraźnie wykrył Tangorna. Żadne ranne zwierze nie czuje się bezpiecznie, kiedy obok jest obca istota. Syknął wiec ostrzegawczo*

*No w końcu zwyciężył jeden z nich, ale był ranny i pewnie za długo nie pożyje. Gdy syknął ostrzegawczo to lekko wzruszył ramionami... pierwsza zasada wojny, "Zabij ich nim oni zabiją ciebie". Nie miał zamiaru stawać się przekąską tego rannego, więc wycelował, by dobić rannego, ale po chwili opuścił jednak broń. Nie honorowo było zabijać wojownika, który wygrał starcie a teraz nie był w stanie stawiać oporu. Nie wiedział jednak co zrobić... gdyby to była jedna z bestii w jego rodzinnej galaktyce to pewnie by pomógł, opatrzył. Ale jak opatrzyć coś, co krwawi kwasem?*

*Zwierze, bestia, mutant, potwór czy jak to nazywano ten gatunek, w każdym razie nie poruszył się. Leżał, znacząc swoim ciałem okrąg. Jego pancerz opalizował fioletowymi refleksami. Ktoś, kto zna ten gatunek poznałby po tym wiek. Młode osobniki są smoliście czarne. Starsze „rudzieją”, robią się miejscami fioletowe, jak ten. To był już senior. Głowę trzymał wysoko, na tyle na ile pozwalał jej nerkowy kształt. Z pyska, którym demonstrował cały czas lodowo białe zęby ściekała ciągnąca się ślina. Jak to u xenomorphów. Głowę przecinała blizna. Na szyi wisiał urwany łańcuch. A wiec to stworzenie musiało mieć chociaż szczątkowy kontakt z istotami rozumnymi, bo samo sobie tego łańcucha nie założyło. Nie atakował Tangorna. Przestał już nawet syczeć. Mimo braku typowych oczu, „patrzył” na tanga, jakby rozumiejąc ze jest teraz na jego łasce, a  to może oznaczać rychłą śmierć. A tamten na górze okazał się pierwszorzędnym pozbawionym honoru cykorem. Jak tylko taung na niego spojrzał, ten zabrał ogon w troki i zwiał*

*Łańcuch na szyi wywołał lekkie zainteresowanie u niego, bo to by znaczyło, że ktoś sobie tą bestię chciał udomowić i to pewnie z marnym skutkiem. Pewnie jej niedoszły pan gryzie teraz glebę, o ile zostało coś z niego. W każdym razie teraz miał lekki dylemat, odejść i zostawić to "coś" w spokoju, czy może spróbować podejść i jakoś pomóc? W końcu wybrał opcję drugą, więc zaczął się zbliżać, oddalając rękę z bronią na znak dobrych intencji. Pytanie tylko, czy ta bestia zrozumie?*

*xenomprph przywarł do ziemi, zupełnie jakby chciał zniknąć. Głowe trzymał jednak w powietrzu o kilka centymetrów nad powierzchnia wszędzie zasypanej złomem ziemi. Słychać było oddech, świszczący i powolny. Zmęczony. Łańcuch zadzwonił w zetknięciu z podtorzem. Nie wyglądał na takiego, który miał atakować. Gdyby zaatakował, musiałby walczyć. A żeby przeżyć musiałby wygrać, a to mało prawdopodobne zwarzywszy na jego stan. Wiec jako ze opcja walki była z góry przegrana zostawała opcja zdania się na los. Często się zdarzało ze tak zwane „dwunogi” wcale nie robiły krzywdy, a  wręcz przeciwnie, i choć nie należał do zwierząt najdufniejszych – zachowywał spokój*

*No on też miał dylemat, jak mu pomóc? Dać mu coś do zjedzenia? Chyba jedyną przekąska w okolicy był on sam, więc to jednak odpada. Opatrzyć rany? Czym? Bandażem kwasoodpornym? No niestety nie miał niczego takiego pod ręką. Wątpił czy w ogóle taki istnieje* Spokojnie... nic ci nie zrobię wojowniku... *I chyba tez nie pomogę - pomyślał gorzko patrząc na rany. Nie znał się na ich budowie ciała, ale rany nie były śmiertelne. Chyba...*

*Rany były przebiciami pancerza. Te nie były groźne. Groźniejsze były te, w których pazury przeciwnika dostały się na łączenie. z  tych bowiem prócz kwasu, który przestawał już kapać ciekło coś przypominającego ropę. Coś takiego było między kręgami grzbietowymi. Zwierze nie ruszało się. Nawet ogon – zabójczo długi, nieuszkodzony, zakończony harpunem, którym mógł zaatakować, nie ruszył się. Ale wyraźnie cierpiał, bezgłośnie, jak większość owadów. W końcu chyba przyzwyczaił się do obecności Tangorna. Zadarł łeb i sapnął przez pysk, „popatrzył”, na tanga, po czym z  wysiłkiem dźwignął się na nogi. Tylna lewa łapa ugięła się nieznacznie, no ale ruszył. Odszedłszy kilka kroków obejrzał się za siebie, na Tanga, istotę, której chyba jego los nie był obojętny. Wiec i on obojętny mu nie był.*

*Cofnął się, gdy istota ta podniosłą się na nogi, ale nie zareagował gwałtownie. Podziwiał za to budowę ciała xenomprp'a, bo to była wręcz idealna maszyna do zabijania, a tego nie mógł nie nie docenić. W wizjerze jego hełmu odbijała się cała sylwetka potężnej bestii, ale Tang nie ruszył się z miejsca, tylko ostał spokojnie i patrzył. W pewnym momencie powoli ruszył do przodu, w jego kierunku* Jak ci tu pomóc, co wojowniku? *Zapytał cicho i chciał pogładzić go po łbie, ale uznał, że to może być błędnie zinterpretowane przez tego łowcę, więc odpuścił*

*Nadciągająca rękawica odbiła się w metalicznej skórze jak w karoserii samochodu, zbliżając się a potem oddalając, trochę zniekształcona przez owalny kształt nietypowego zwierciadła. Szedł równo, nie kulejąc, choć przy każdym kroku rany krwawiły. Kiedy tang przemówił, głowa podniosła się dumnie, i w trwającym marszu przechyliła w jego stronę. Szczeki były zszyte zębami, niczym zamek błyskawiczny. Zatrzeszczał, lub to złom pod jego pazurami. Ale raczej on. Odpowiedział. Zupełnie jakby mówił: nie martw się, umiem sobie radzić. Podążaj za mną, a sam się przekonasz. przekonasz szedł dalej, wydeptaną dróżką miedzy poukładanymi równo cerupami lodówek. To był już czyjś teren. Może rodziny krewetek? Xen obszedł spokojnie zbudowany z plastiku i styropianu barak. Za nim ukazała się połać szarego proszku. Cóz to było? To miejsce, w które mieszkańcy tego „domu” wywalali popiół z pieca. Zwierze podeszło, przyklękło na nadgarstki, potem posadziło zad, w końcu położyło się, prosto, i na bok. Kilka ruchów, warknięć. Kiedy wstał, rany z  jednej strony były zabezpieczone. Popiołem*

*Zdawało mu się, że bestia go rozumie, więc szedł za nią jej ścieżkami. Nie wiedział nawet czy to samiec czy samica. Pierwszy raz po prostu widział xenomprph'a na własne oczy. Każdy inny na jego miejscu pewnie by spieprzał. A on? Idzie za nim do jego leża. Zastanawiał się po drodze kto zrobił tą ścieżkę? Widział jakieś zabudowania (o ile tak to nazwać można) i kupę popiołu, na którym bestia się położyła. Zabezpieczenie ran, sprytne*

*U nich to nie było różnicy czy samiec, czy samica. One nie miały płci. Królowa znosiła jaja, z owych jaj wylegała się larwa, która zarażała nosiciela. Mały xenomorph dojrzewał w obcym ciele, i kiedy był wystarczająco duży – wychodził. Tylko raz na x tysięcy wykluć rodziła się królowa. Pozostałe to bezpłciowe robotnice, takie jak ten. Truteń.
Zwierze powtórzyło czynność na drugim boku. W popiele zostało trochę krwi. Stał teraz naprzeciwko Tangorna i „patrzył” mu w twarz. Bardzo rozumnie wyglądał. Ogon miał zawieszony nisko, zakręcony, skierowany ku przodowi wyszczerbionym harpunem. Zupełnie jakby pytał: jeśli czegoś szukasz – pytaj. Znam to złomowisko. Xenomorphy były mądre. Nie od dzisiaj to wiadomo. a  ten był już u schyłku zycia. Wiec – doświadczony*

*Próbował zorientować się w wyrazie... pyska? Raczej próbował wyczytać coś z pozy tej bestii. Nie ulegało wątpliwości, że jest ona inteligentna, w pewien sposób. Do komunikacji nie potrzebna była mowa, wystarczyły gesty. Tang więc zdjął z głowy hełm, ukazując całkiem odmienne oblicze o szarej skórze pokrytej w kilku miejscach ciemnymi tatuażami* Spokojnie... wiesz może, gdzie znajdę jakieś... stare zamki do drzwi? Znajomemu rozwaliłem, a raczej przyczyniłem się do zniszczenia... *Po chwili zdał sobie sprawę, że gada do tego czegoś jak do zwykłej osoby. Dziwaczne to wszystko...*

*słuchał, stojąc prosto, na sztywnych łapach, z  łbem wycelowanym w twarz Tangorna. Ślina kapała mu z pyska dość nieestetycznie, ale cóż poradzić, taka natura. Stał, słuchał, a  po skończonej wypowiedzi pochylił głowę, grzebnął kilka razy łapą, i znowu podniósłszy łeb zamarł w oczekującej pozycji. „chcesz poszukać?”*

*A jednak rozumie, fascynujące. Bo grzebnięcie łapą w ziemi uznał za pytanie, czy chce poszukać* Jak wiesz gdzie... *Powiedział spokojnie, nadal obserwując tą bestię z większym zainteresowaniem. Był trochę jak strill, również inteligentny i groźny. Taungowie wykorzystywali je często do polowań. Teraz jednak był daleko od domu i oto napotkał dziwne zwierze.*

*Nie był dziwny, był jak każdy osobnik jego gatunku. z  tą różnicą, ze nie miał w sobie krwiożerczości z  racji wieku. Był bardziej skłonny do „dyplomacji” i „rozmowy”,. Jak teraz. Wycofał się, zakręcił, powoli i ostrożnie, zwarzajac na rany które zadał mu młodszy, pragnący zając jego pozycje w stadzie osobnik. Ruszył lekkim truchtem. Za nim falował ogon. Chwile prowadziła go ścieżka wydeptana przez złomiarzy. Dalej przeskoczył mała górkę i teraz już szedł, łapiac się zgrabnie co bardziej wygodnych śmieciach, by brnąć pod górę w kierunku pokaźnej płyty karoserii dawno już ograbionego statku*

*Nie potrafił stwierdzić ile ma lat. To był jego pierwszy bezpośredni kontakt, ale jedno wiedział na pewno, po powrocie do "cywilizacji" przeszuka bazy danych w poszukiwaniu jakiś informacji, tak z ciekawości. A potem może przyniesie mu coś do jedzenia, by się odwdzięczyć. Założył na głowę hełm i ruszył lekkim truchtem za bestią, ale poruszał się mniej zgrabnie niż ona z racji swojej wielkości i masy. Ale przynajmniej jego kroki nie dudniły tak jak kroki predatorów. Ci to chyba z pół tony ważyli*

*w końcu łapy owada uderzyły o karoserię statku. Zatrzymał się, rozejrzał i nagle przysiadłszy nieco zadem wygiął ciało w kabłąk i ryknął gardłowo, donośnie, szorując ogonem po podtorzu. Jakby krzyczał: pamiętajcie – nadal tu rządzę. I jak na zawołanie kilka cieni czmychnęło w nory. Stary xen zeskoczył i ruszył w  dół. Raz tylko obejrzał się na Tanga. Po chwili był już w swego rodzaju kanionie, lub korycie miedzy dwoma zsypami. Skoczyl i wylądował na czymś brązowym, podłużnym. Były to tradycyjne drzwi z tworzywa. A w nich zamek*

*Cóż, trochę niepokoiły go te odgłosy i sie zastanawiał, czy nie jest czasem prowadzony w pułapkę? No ale jego instynkty nic mu nie mówiły, więc postanowił im zaufać i dalej podążał za xenomorphem aż w końcu dotarli na miejsce. A tam? Drzwi, całkiem niezłe a wraz z nimi zamek jakiego potrzebował* No proszę... sprytny jesteś, dzięki... *Powiedział przez hełm i nachylił się nad zdobyczą, zastanawiając się, jak wykręcić zamek. Sprawdził pas, czy nie ma tam doczepionych małych narzędzi. Powinien tam mieć śrubokręt... ni i miał Wyjął go szybko i zaczął demontować zamek*

*Gdyby umiał mówić i wiedział, jakie były drzwi owego kolegi to na pewno zaproponowałby, by wziął je całe, bo wyglądały całkiem nieźle. Ale nie miał takich danych, tak wiec jak się Tang za nie zabrał, on po prostu dostojnie odszedł w bok. W innej sytuacji odskoczyłby zgrabnie, ale dziś nabrzmiewające ropą rozdarcia nie napawały go ochota do harców. Odszedł kilka kroków i zaczął grzebać łapą, samemu też cos szukając. Najbardziej pożądane były szczury, ale czasem można było znaleźć coś, co po zaniesieniu krewetkom można było wymienić na przekąskę. Krewetki same częstowały a prezenty*

*No może i drzwi solidniejsze były, ale był jeden zasadniczy problem, nie miał stałego transportu, więc musiałby iść przez kilka kilometrów z drzwiami na plecach a to niewygodne i mało praktyczne. Jeśli będzie kaleesh chciał, to tu wrócą i znajdą inne, lepsze drzwi. W końcu, po kilku minutach zamek się poddał i już wylądował w dłoniach Taunga* No, mam cię... teraz tylko... hmm... *Spojrzał na pobliskiego xenomorph'a. Wpadł mu do głowy jeszcze jeden pomysł* Wiesz gdzie jest tu kupa jakieś mało uszkodzonej elektroniki? Kabelki i te sprawy... *Skoro znalazł zamek to może i znajdzie mu taką właśnie kupę?*

*Wydał z siebie całkiem miły dla ucha świergot, ale jednocześnie przypominający prace jakiegoś nieskomplikowanego mechanizmu. Nie przerwał grzebania jednak. Grzebnął jedną łapa, drugą, i kiedy na chwile podniósł łeb, ukazało się kilkanaście różowych klusek. Znalazł gniazdo szczura. Otworzył paszcze i z  pomiędzy jego szczek wysunęło się coś jakby język. Ale i to miało żeby. Malutkie szczęki. Tymi szczekami wciągnął wszystkie oseski, zadarł łeb, „popatrzył” na Tangorna, machnął ogonem z cichym chrzęstem elementów pancerza, i ruszył – prosto wzdłuż wąwozu, w kierunku przeciwnym niż do miasta*

*Cóż, ryzykował zadając się z tym stworzeniem, ale kto nie ryzykuje, nic nie zyskuje. Jak na razie to zdobył zamek do drzwi Seco, to może teraz uda mu się znaleźć coś dla siebie, tak na początek? Mimo, że miał już robotę (o ile walkę na arenie gladiatorskiej, i do tego nielegalnej, można nazwać pracą) to za dużo forsy przy sobie nie miał. Musiał oszczędzać na mieszkanie, na jedzenie i jeszcze na przyszłość. Sporo tego. Więc postanowił co mniej potrzebne rzeczy zdobywać na śmietnisku, tak w ramach recyklingu*

*pokryty chitynowym pancerzem przewodnik, upstrzony popiołem prowadził teraz energicznym krokiem w dół wąwozu, mając po obu stronach rosnące góry odpadów. Można było dostać klaustrofobii – wrażenie ze to  się zaraz zawali i pogrzebie żywcem było coraz bardziej uciążliwe. Minęli żebrzącego o pomoc robota technicznego, który posiadał już tylko jedną koniczynę. Fotoreceptory zwisały mu na kablach. No proszę, kable. Ale owad nie zatrzymał się, wiec gdzieś tam dalej jest więcej kabli. Przeskoczył mechanicznego pieska, któremu ktoś strzaskane tylne łapy zastąpił elementem samochodziku – zabawki. Zbliżali się do miejsca, gdzie „żyły” roboty*

*Tereny, rzez które przechodzili nie były zbytnio zachęcające. Cały czas się zastanawiał, co on tu do cholery robił? Powinien sobie pójść, jak tylko dopadł ten zamek, ale ze był nieco pazerny i skąpy (potrzebował w końcu pieniądze, by spełnić jedno ze swoich marzeń, o którym chyba nikomu nie wspominał), to teraz biegał za bestią po wysypisku śmieci i co jakiś czas mijał jakieś podniszczone roboty. Ciekaw był jak daleko jeszcze? Oby nie za daleko, bo już całkiem straci orientację w terenie i będzie miał problem z powrotem do miasta, a wątpił, by mu tutaj ktoś pomógł, prócz tego xenomorph'a*

*Nie majac podobnych rozterek kłusował lekko przez zacieśniającą się drogę. Po obu stronach ściany smiech. W koncu zwolnił i skręcił, z jednej bowiem strony góra się kończyła. To, co ujrzeli, było cmentarzyskiem. Tu leżały „ciała” robotów, które albo nie działaly, albo ciągnęły ostatkiem sił baterii. Niektóre patrzyły. Na Tangorna. Wiedziały bowiem ze  xenomorphy – liczne tutaj – nie pomogą im. Pierwszym, jaki mineli był zniszczony model kochanki, wyglądający jak straszliwie zmasakrowane ciało kobiety. Dalej leżał robot medyczny, który sam teraz potrzebował opieki, ale nie było mu dane. Dalej cerupa robota bojowego. Tu zatrzymał się xenomorph. Z miejsca rozerwania – w talii – wyzierała plątanina kabli. Z tego Tangorn powinien coś wybrać*

*No gdzy dotarli na miejsce i jego oczom ukazało się to cmentarzysko to nabrał nieco nadziei, bo tutaj na pewno znajdzie jakieś podzespoły. Podszedł do zniszczonego robota bojowego i kiwnął głową, że się tym zajmie. Wyjął swój śrubokręt i zaczął grzebać. Po kilkunastu minutach wydobył tyle działających "kabli i płytek" ile zdołał, po czym wrzucił to wszystko do worka zatkniętego za pas. Zamek był przymocowany do pasa na jednym rzemyku, więc go nie zgubi.* Wielkie dzięki... jak pokażesz mi jeszcze drogę do wyjścia, to następnym razem przyniosę ci sporo mięcha do jedzenia w nagrodę za pomoc *Już nie wątpił w to, że bestia go zrozumiała. Pomógł mu i to w kilku rzeczach, więc nagroda była obowiązkowa*

*Musiał mieć tez bardzo usłużny charakter, bo z prawie widzialną gołym okiem radością niósł pomoc. Może to była jego wdzięczność za „darowanie życia”? Kiedy Tang dłubał, on kręcił się od jednego androida do drugiego, jakby szukał z  nimi kontaktu. Wkrótce jednak ruszył, mijając Tanga, by obrać drogą powrotną. Musiał czuć  się już lepiej. Łapy miarowo uderzały o podłoże. Ogon falował. Nawet łańcuch u szyi machał się do taktu. I tak rozpoczęła się ich droga powrotna*

*No i ruszył za swoim przewodnikiem, teraz już będąc nieco obciążonym zebranymi częściami. Na szczęście był duży i silny, więc balast nie był dla niego aż tak uciążliwy, co najwyżej niewygodnie się go niosło, bo w worku na plecach. Na szczęście miał na sobie pancerz, który ochraniał jego ciało przed otarciami. Jednakże długi bieg za całkiem sprawną już bestią potrafi zmęczyć każdego, nawet zaprawionego w boju wojownika, który nie był już młody*

*Ale bestia tez nie była młoda. Po kilku taktach zwolniła, niewykluczone ze przez własne zmęczenie. w  porównaniu do Tangorna, jak i do długości zycia jego gatunku  - był już sędziwym seniorem. Patriarchą tego obszaru śmietniska, choć łatwo było przewidzieć jego los. Za którymś pojedynkiem, już bardzo niedługo przegra, i dokona żywota w hańbie. Taki koniec był pisany temu dziarskiemu staruszkowi.
Xenomorph wracał inna drogą, omijając miejsce znalezienia zamka i miejsce do tarzania. Prowadził prawie cały czas poziomo, aż do miejsca, które przyjęto za „przedsionek” złomowiska, zaraz nieopodal bramy. Tu, gdzie jeszcze niedawno jego krew przeżarła kilka sprzętów*

*Podobny los czeka każdego wojownika, Tanga również. W końcu trafi na młodszego, silniejszego przeciwnika, który go pokona. A co się z nim potem stanie? To już zależy od rodzaju pola bitwy... ale opcje dwie były, emerytura, bądź śmierć. Nikt się chyba nie zdziwi, że wolałby opcję pierwszą, choć nie miał tutaj komu przekazywać swojej wiedzy, tak jakby to miało miejsce na jego ojczystej planecie.
W końcu chyba dotarli do wejścia na wysypisko, bo poznawał okoliczne "pagórki" jak i pole bitwy, kiedy to "poznał" sie z tym intrygującym stworzeniem, pewnie jedynym w swoim rodzaju. Każdy inny przedstawiciel jego gatunku pewnie by w Tangu widział przekąskę* Dzięki za pomoc, odwdzięczę się, na pewno. Słowo honoru

*Zwierze zatrzymało się, jakby tresowane specjalnie do tego, czym się dzisiaj popisało. Podniosło głowę w kształcie nerki i skierowało pysk w stronę Tangorna. Xenomorph stał jakieś 3-4 metry od Tangorna. Jego ogon leżał na ziemi. Nie falował. Warga nie drgała, choć ślina cały czas powoli kapała z jego pyska*

*No i co teraz? Cóż, wypadałoby się pożegnać, ale nie znał go na tyle dobrze, by ryzykować pogłaskanie go po głowie, czy co to tam ma, więc przyłożył prawą rękę do lewej piersi i nieco się pochylił w jego stronę. W sumie głupota, ale bestia była wojownikiem i w dodatku mu pomogła, więc szacunek należy okazać.* Żegnaj.. jeszcze tu wrócę z nagrodą dla ciebie *Rzekł spokojnie po czym poprawił sobie worek na plecach i ruszył w stronę wyjścia. Po kilku minutach zniknął gdzieś na ulicy*

*Zwierze natomiast jeszcze kilka chwil stało i patrzyło, jak ten odchodzi. Zrobiło krok naprzód. Za nim. Jeden, drugi. Zad przygięło ku ziemi, jakby przygotowując się do biegu. Trzymana w powietrzu łapa zadrżała. Zupełnie jakby się wahał. Bo wahał się. Ale po owych kilku trudnych dla jego dzikiej psychiki chwilach zaniechał, odwrócił się i pomknął miedzy sterty złomu. Miasto to dla niego za trudny świat*

*Do bramy złomowiska powoli zbliżała się wysoka, masywna postać ubrana od stóp do głów w pancerz. Był to Tangorn, który już przedtem odwiedził to miejsce w poszukiwaniu kilku wartościowych rzeczy. Znalazł to czego szukał, a teraz przyszedł tutaj z innego powodu. Chciał się po prostu odwdzięczyć temu xenomorphowi, który mu pomagał. W tym celu zakupił trzy kilogramy całkiem dobrego mięcha. Wykosztował się przy tym, ale co tam. Mięso owinięte w folię niósł w małej torbie, którą zarzucił sobie na plecy. Tylko pytanie, jak on znajdzie teraz tego konkretnego?*

*złomowisko nie zmieniło się od ostatniej wizyty tajemniczego osobnika. Nadal było smętne niczym stalowe, nieubłagane góry, żyjące tylko przebłyskami tego, co pełzało po ich wielkich cielskach. Owych plugawych stworzeń które zepchnięto do egzystencji tutaj. Gdzieś nad najdalszymi szczytami czerwieniła się łuna zachodu na tle wypluwanych przez miasto oparów. Jeśli się odwrócić i spojrzeć za siebie – widać było jak Ena Xy się poci.
Xenomorph, nazwany przy ostatniej wizycie przez Tangorna „Wojownikiem” leżał na karoserii starego Lewspowna L nitro i łapał ostatnie cieple liźnięcia naturalnego satelity. Kiedy usłyszał kroki, podniósł swoją przypominającą nerkę głowę, połyskującą fioletowymi refleksami*

*Przekroczył bramę i wkroczył na to nieprzyjazne terytorium, miejsce które obrały w panowanie xenomorphy. Nie wiedział, co go tutaj może spotkać, więc dla bezpieczeństwa w prawej dłoni trzymał odbezpieczony blaster, a jego oczy ukryte za wizjerem hełmu rozglądały się wszędzie w poszukiwaniu wrogów, bądź też przyjaciela. Po kilku minutach wędrówki dostrzegł przed sobą bestię leżącą na karoserii jakiegoś starego pojazdu. W tym świetle i z takiej odległości nie był w stanie stwierdzić, czy to ten wojownik którego spotkał, czy też inny*

*Kiedy odległość zmniejszyła się wystarczająco, leząca na metalu bestia wsparła się na przednie łapy, a  ogon zakończony harpunem przejechał po boku zniszczonego wozu, wywołując metaliczny zgrzyt. Na szyi zakołysał się ciężki łańcuch. Zwierze chwile patrzyło na Tangorna, po czym zadarło łeb, a  z jego gardzieli dobył się chropowaty, suchy, krótki ryk. „Nadal tu rządzę i witam cię” – tam można było to interpretować*

*Cóż, gdy rozpoznał w nim swojego znajomego to uśmiechnął się do siebie, choć tego nikt nie mógł dostrzec. Powoli opuścił broń i lewą ręką pokazał mu worek* Witaj, mam coś dla ciebie*Jego syk zinterpretował jako powitanie... bo tak w sumie wolał, choć równie dobrze mogło to być rzucenie mu wyzwania. Pistolet schował do kabury i z worka wyjął ciężki kawałek mięsa okrytego folią, by się nie zniszczyło* Mam nadzieję ,ze lubisz to? *Zapytał na tyle głośno, by go mógł usłyszeć. Szybkim, mocnym ruchem pozbył się folii z mięsa i rzucił je xenomorphowi na karoserię samochodu. Na karmienie z ręki nie był jeszcze gotowy*

*Zwierze cofnęło łapę na sekunde przed tym jak mięso uderzyło w  to właśnie miejsce. Wygiął grzbiet, pochylając jednocześnie łeb i wtem z rozwartych szeroko szczęk o ostrych, jakby metalowych zębach wyskoczyła druga szczeka, także zaopatrzona w zęby. Uderzyła w mięso, a kiedy cofnęła się, w środku została dziura. Czynność powtarzał wielokrotnie, przypominało to trochę rozdziobujacego ofiarę kruka. Wewnętrzna szczeka miała w sobie wielką silę*

*Zdjął swój hełm, bo chciał mieć dobry widok na to co się dzieje. Ciekawy sposób pożywiania się, podwójne szczęki. Jedna tradycyjna a druga wykształcona zapewne z języka. Metody polowania musiały być równie imponujące. Tang nieco przykucnął i dalej obserwował w spokoju, jak jego przyjaciel (tak go w uproszczeniu wolał nazywać, choć pewnie bardziej by pasowało słowo pupilek) się pożywia*

*Zwierze jadło bardzo szybko i zdawać by się mogło pazernie. W okolicy już pojawiły się następne, ale nie zbliżały się, jakby trzymane na dystans respektem, bo na pewno nie strachem. Jednak kilka pokazało żeby, co mogło być zwiastunem rychłego końca kadencji „wojownika” jako alfy tej watahy. Kiedy rzeczony owad skończył, z mięsa nie pozostało nic, a  blaszana karoseria starego trupa areowozu była powyginana od uderzeń*

*Zauważył nowych przybyszów, którzy różnili się nieco od tego jedzącego. Wyglądali na nieco mniejszych, więc byli z pewnością młodsi. Z pewnością kiedyś zastąpią tego wojownika, bo taki jest naturalny cykl wszystkich rzeczy, starzy muszą ustąpić młodym. Doświadczenie i mądrość niestety nie zawsze wygrywa z młodzieńczą siłą i pasją, ale często ma to dobre skutki. Starcza stagnacja zastępowana jest przez młody żywioł*

*Wojownik i tak długi trzymał się na stanowisku, co z  całą pewnością zawdzięczał swojemu życiowemu doświadczeniu. Wiedział wiecej i był sprytniejszy od tych zwierzat, które spędziły całe zycie tutaj, nie licząc momentu wyklucia, albo i nawet licząc. Kilka z nich miało bardziej chitynowe ciała, co świadczyło o tym ze wylęgły się z krewetek. Ten z całą pewnością inkubował się w człowieku. Zadowolony i syty skoczył na przednie łapy z wraku na ziemie, by stanac przed Tangornem, jakby pytał: potrzebujesz czegoś?*

*Wstał powoli i przyglądał się ciału tej bestii, jakby wzrokiem szukał śladów po jego walce, zwycięskiej walce. Nie wiedział, że intubował się z człowieka, nie potrafił tego określić, miał raczej średnią, lub nawet niską wiedzę na temat jego gatunku. Ale instynktownie wiedział, że zarówno on jak i jego pobratymcy są śmiertelnie niebezpieczni* Przyszedłem tylko podziękować za pomoc *Uśmiechnął się lekko, bo właściwie niczego nie potrzebował. Wszystko miał co chciał.*

*Ślady były bardzo mało widoczne. Popiół już opadł,. A w pancerzu zostały pęknięcia, które się zasklepiły i pokryły warstwą nowego naskórka. Cieniutkiego, pokrywającego pancerz. Regenerowały się szybko. Miał za to kilka nowych zadrapań w okolicy zadu i tylnych łap, co mogło znaczyć ze nowa walka nie była już taka podniosła, i kończyła się ucieczką. Zwierz pochylił głowę, powęszył przy ziemi, po czym podniósł się, i wolnym, dostojnym krokiem zaczął zbliżać się do Tangorna. Odległość krytyczna została przekroczona*

*Cóż, nie wyłapał nowych ran, bo jego ciało było dla niego jeszcze czymś obcym, ale nie odrażającym. Przypatrywał mu się, jak podchodził do niego, a gdy przekroczył tą krytyczną granicę to mięśnie na jego karku i ramionach napięły się mocno, gotów w każdej chwili do walki, ale nie wykonał żadnego gwałtownego ruchu. Mimo gotowości do stoczenia walki na śmierć i życie stał nadal spokojnie, czekając na to, co teraz zrobi*

*Gdyby zwierze chciało zaatakować, już by to zrobiło. Póki co jednak spokojnie podeszło na odległość wyciągniętej ręki. Pochyliło łeb i wyciągnęło pysk w stronę ciała Tangorna. Slina skapywała na ziemie, jak zawsze. Warga nad stalowobiałymi zębami uniosła się, ale nie była to oznaka agresji, nie było bowiem zadnego warkotu czy syku. Węszył, zdobył się na podejście, bo zaufał*

*Są różne cwane bestie, jedne zdobywają zaufanie by potem zaatakować, inne zachowują się "normalnie" i atakują od razu. Nigdy nic nie wiadomo. Patrzył na xenomorpha, który stał bardzo blisko niego. W końcu zdecydował się i wyciągnął przed siebie lewą rękę (jakby chciał mu ją odgryźć to ta  była mniej ważna) i lekko pogładził go po długim, lśniącym łbie*

*Skóra, tudzież pancerz pociągnięty delikatną błonką naskórka przypominał w  dotyku dumę. Można było odnieść wrażenie, ze łeb zwierzęcia jest pokryty nie zaschniętą jeszcze do końca farba, bowiem o kilka milimetrów ciągnęła się pod ręką, zmieniając położenie względem czaszki. Blizna przecinająca łeb byłą wyraźnie odczuwalna pod dłonią. Zwierze było spokojne. Nadal węszyło, zbierało z ciekawością to, co Tangorn przyniósł tu na swoim ciele. Całe jego codzienne życie*

*Pogładził go już trochę bardziej pewnie, widząc, że ten nic mu nie zrobi. Jego pancerz w dotyku był w istocie dziwny, niespotykany... On sam był bardzo interesującym zwierzęciem. A co do Tanga, to pachniał przede wszystkim własnym potem "wylanym" podczas treningów i walk na arenie. Mógł też wyczuć lekką mgiełkę zapachową jego przeciwników oraz zapach krwi zarówno ich jak i Taunga. Był to zwyczajny zapach wojownika, który wracał z walki. Nawet prysznic nie był w stanie do końca zmyć z niego tych zapachów, one zbytnio nasiąknęły w niego oraz w jego pancerz*

*To też czuł. Przypomnieli mus ie wszyscy ci łowcy, którzy przychodzili tutaj, by zmierzyć się z nim i z jego stadem. By zdobyć umiejętności i trofea w postaci czaszek. Yautia, tak, to byli przede wszystkim oni. Wybierali pory kiedy słonce prażyło. Gorące południa.
Wojownik węszył jeszcze chwile. Jego długi ogon falował za nim jak ogon płynącego węża. W końcu zaprzestał i usiadł na gołej ziemi, tak po prostu. Łeb trzymał naturalnie. Patrzył gdzieś przed siebie, na odległe szczyty złomowych gór*

*Po kilku długich chwilach w końcu cofnął rękę i spojrzał w tym samym kierunku co xenomorph. Nie wiedział co ten tam wypatrzył, sam nie widział niczego szczególnego w tym obrazie. Może jego zmysły (oczy, uszy czy co to tam ma) były bardziej wyczulone niż jego? Kto wie? Bestia była naturalnie przystosowana do łowów i walki, on sam musiał się wszystkiego nauczyć*

*Było tam kilka jego pobratymców. Wódz musiał być stale czujny, taka chwila poufałości z  inną istotą mogła być wykorzystana przeciw niemu. Trzymał się na tym stanowisku ostatniem sił swoich poscieranych już wiekiem pazurów. Będzie musiał opuścić to miejsce zanim młodsi zhańbią go i sprawią, ze ucieczka zakończy się śmiercią. Żeby zyć, potrzebował stada. Jeśli straci stado – straci tez zycie. A stado straci, kiedy przegra ostatnią walkę. Jego szansą była ucieczka zanim to nastąpi. Odwrócił głowe i nakierował ociekający ślina pysk na wyjscie ze złomowiska. Symboliczną bramę. A potem… potem przeniósł „wzrok” niewidocznych oczu (o ile je miał) na Tangorna*

*W końcu udało mu się ich wypatrzeć, młodzi i sprawni, czyhający na pozycję starszego z nich. Nie wiedział ile oni żyją i jak się układają stosunki w stadach jeśli dawny wódz przegra, ale chyba się domyślał. Powoli przeniósł wzrok na siedzącego przed nim wojownika i zmrużył lekko oczy* Chcesz opuścić to miejsce? *zapytał cicho, spokojnie, zastanawiając się nad znaczeniem tych słów. Jeśli by się zgodził, to opuścił by swoje terytorium, by zagłębić się w całkiem nowym świecie, po to, by żyć. Ale w mieście było równie niebezpiecznie co tutaj.*

*Siedział całkowicie nieruchomo, niczym posąg, jedynie kleista ciecz skapywała z jego pyska w którym po bokach połyskiwały kły o nienaturalnym odcieniu. Nic nie „powiedział”, nie dał tez żadnego znaku, ani nie skinął głową, czego spodziewać mogliby się bohaterowie filmów familijnych z udziałem zwierząt. On tylko siedział, zupełnie, jakby i dla niego była to decyzja trudna. Jakby jego „chcę” nie miało znaczenia, bowiem będzie musiał zrobić to, co będzie musiał*

*Nie spodziewał się jakieś reakcji w stylu podskoki radości czy zawzięte kiwanie głową. Tą decyzję musiał sam podjąć, a Tang nie mógł ingerować. Poza tym też zastanawiał się co z nim potem zrobić, bo w mieszkaniu trzymać go zbyt długo nie mógł. Na razie jest w fazie remontu, więc da radę, ale co potem? Poszukać mu jakieś lokum na śmietniku, tam gdzie go nie znajdą? A na co będzie polował?*

*Sytuacja należała do gatunku tych zawsze przegranych, na tym polegał jej tragizm. Tragedia wielkich miast, w których pozornie jest miejsce dla każdego. Tyle, ze jest to kilka metrów kwadratowych w klatce z betonu, albo kawałek ulicy, o który trzeba zawalczyć. Może to dobrze, ze xenomorphy tak krótko żyją. Wojownik nie poruszył się. Nadal siedział cichy i zamyślony*

*Stał nieruchomo przez jakiś czas. Ile? Minutę? Dwie, pięć? To bez znaczenia. W końcu westchnął cicho, bo nie mógł tutaj spędzić całego dnia, wiecznie gdzieś musiał się śpieszyć, dlatego nie lubił wielkich miast i dlatego chciał na starość kupić sobie farmę na odludziu. By wreszcie odpocząć... Nałożył na głowę swój hełm i jeszcze raz pogładził po głowie xenomorpha* Ja już muszę iść, a w decyzji ci nie pomogę... *Odwrócił się i powoli ruszył w stronę bramy złomowiska*

*Zwierze odwróciło głowę, i patrzyło. Spokojnie, w  ciszy, by w reszcie, kiedy Tangorn był u bramy wstać ii rzucić się pędem w  jego kierunku. Powietrze rozciął ryk, głośny, przechodzący w pisk, coś jak ostrzeżenie, rozkaz do ucieczki*

*Gdy był już przy bramie to odwrócił głowę i spojrzał za siebie. Zobaczył nadbiegającego xenomorpha* A jednak się zdecydowałeś... cóż, chyba nic tu po nas...*Wydawało mu się, że dobrze zinterpretował ten ryk jako rozkaz do opuszczenia złomowiska, jako oficjalne ogłoszenie banicji. Cóż, teraz trzeba zacząć myśleć co tu z nim zrobić, bo przedstawicieli jego gatunku raczej w mieście nie witano z otwartymi ramionami* Hmm... trzeba by cię jakoś nazwać, co?

*Ale chyba nie do końca… Kiedy tang już rozpoczynał oficjalne nadawanie imienia, nadbiegające zwierze wybiło siew  skoku, a  pazury wystrzeliły w niego. z boku wyglądało to jak atak na Tangorna, jednak Tangorn od frontu widział, ze lot kierowany był ku górze. I wtem łup, niemal nad samą głową mandalorianina. Dwa ciała poturlały się w  kierunku bramy w przerażającym pisku. Od góry dobył się kolejny ryk i syk, i kolejny skok, prosto na Tangorna*

Fierfek!*Wrzasnął i od razu odskoczył, ale w porę zauważył, że jego towarzysz uratował mu życie. Niech szlag trafi resztę jego byłego stada. Szybko wyciągnął z kabury blaster i wtedy zaatakował go drugi xenomorph. Świadom ich kwasowej krwi Tang ruszył biegiem w przeciwnym kierunku, by wpaść za jakąś przeszkodę, która posłuży mu teraz za mur. Wycelował spokojnie w nadbiegającego przeciwnika i wpakował mu w głowę kilka blasterowych pocisków. Katem oka poszukał jego sojusznika w walce*

*Głowa zwierzęcia eksplodowała żrąca posoką, powodując syk i dymek unoszący się ze spalanych śmieci. W chwile później rozległ się ryk kolejnych xenomprphów, które zwabione zapachem krwi pobratymca i dźwiękami potyczki przyszły wziąć udział, lub tylko popatrzeć, świadome, ze od dłuższego już czasu odbywają się regularne walki o władzę. Większość zaraz skierowała się w okolice szamoczącej się dwójki. Kilko wygłodzona grupka małolatów po kolei zeskakiwała z miejsc obserwacji, by ruszyć w kierunku Tangorna z rozwartymi paszczami*

*Nie umiał dostrzec który z nich wygrywa, walczyli zbyt daleko od jego pozycji, która teraz była już nieźle oblegana. Znajdował się na szczęście za całkiem sporym kawałkiem jakieś rury, wiec miał całkiem dogodną pozycję obronną. Skierował lufę pistoletu w kierunku najbliższego xenomorpha i tak jak w poprzednim przypadku spokojnie wycelował i posłał w jego kierunku kilka blasterowych błyskawic. Z następnymi uczynił podobnie. Jak tylko trochę się sytuacja uspokoi to spieprzać stąd będzie*

[kontrola mordobicia] :
Tangorn:
Młodzież nacierała uparcie, od frontu i z boków. Głupie jeszcze ale zacięte. Pierwszy galopował taranem, widział, jak zginął poprzedni, tak wiec jak tylko dostrzegł pojawiającą się lufę pochylił się, by kierowane standardowo strzały przeleciały mu nad grzbietem. Kilku kolegów poszło w jego ślady, ale kolejny już nie. Był głupszy, nie tak szybki. I zginął. Naturalna selekcja. Zostało sześć. Podczas gdy Tangorn ostrzeliwał, Jeden zuchwały cwaniak wymanewrował rurę bokiem i rzucił się na opancerzony tors mandalorianina

Black:
Szczeki pretendenta były wszędzie, a  jego ciało, nie zmęczone wiekiem wiło się naokoło ciała starszego xena. Wyniszczająca walka w zwarciu owocowała fontanną krwi i wyszarpywanych z  pancerza płytek. Młody rozwarł pysk i gotował się do strzały wewnętrzną szczęką w mózg rywala

*Ból paraliżował jego nie młode już ciało, ale zahartowanie w trudzie pozwalało stawiać temu opór. Kiedy wyczul mordercze zamiary młodszego konkurenta o jego wypracowaną pozycje, rzucił się w bok, by jednocześnie silnym odbiciem tylnych łap odrzucić go od siebie, uniknąć jego uderzenia, pazurów, rozerwać tę krwawą wieź która splotła ich ciała tuż przed tą ostateczną decyzją*

*Zauważył jednego z nich w ostatniej chwili. Gdyby wystrzelił teraz w niego to jego kwasowa krew zalała by go i możliwe, że przetopiłaby się przez jego pancerz. Musiał zaryzykować. Gdy xenomorph znalazł się tuż nad nim, gotowy do zadania ciosu to Tang przewrócił się na plecy i podkurczył nogi po czym zadał przeciwnikowi silnego kopniaka połączonego z przewrotem w tył. Jeśli dobrze pójdzie, to bestia poleci do tyłu a on skończy na równych nogach. Czas na ewakuację z tego pola bitwy.*

Tangorn:
W kopniaka z obydwu nóg, Tangom musiał włożyć naprawdę dużo siły, wszak xenomrph to nie człowiek, ani nawet nie predator, choć masa jego jest mniejsza od tego ostatniego, nie jest klocem miecha, a  ruchliwą, zwinną istotą, która wczepia siew  co tylko. Tak wiec odrzucony w tył pozostawił Tangornowi prezent w postaci sześciu (po trzy z  każdej strony) kanionów od bioder przez boki aż pod pachy, na ciele i pancerzu. Po tym ostatnim szły iskry kiedy pazury szorowały. Odrzucony znokautował swojego kolegę, który prowadził grupę. Oba opadły kilka metrów dalej, a kiedy Tangorn wstał po dobrze wykonanym manewrze niemal od razu poczuł na sobie jedno uderzenie, a  potem drugie, i rozdzierający uszy dźwięk, jakby szorowania metalu o metal

Black:
Podobny manewr udał się także Blackowi, który jako przedstawiciel tego samego gatunku, co jego przeciwnik, za to górujący doświadczeniem mógł odepchnąć go właściwie bez problemu, ale i on oberwał utrata kilku płytek, które zabrały pazury jego przeciwnika. Młody odepchnięty przeturlał się i wylądował na czterech łapach w pozycji gotowej do kontrataku

*Nie miał zamiaru zmarnować takiej okazji, zerwał się i dał drapaka w stronę Tangorna. Dlaczego tam? Gdziekolwiek nie ucieknie, ten pewnie będzie go gonić, aż do upadłego. Młodzież jest zbyt głodna i nie interesuje ich walka o przywództwo, był wiec wobec nich bezpieczny, a  jeśli uda mu się staranować tą dwójkę, która zaatakowała mandalorianina, niewykluczone, ze ten zdąży zastrzelić nadciągającego rywala, bowiem Black „przewidywał” ze ten pobiegnie za nim*

*No to można powiedzieć, że znalazł się w cholernym potrzasku. Przed sobą miał niezłą bandę przeciwników i nie da sobie rady z nimi wszystkimi, wiec musiał improwizować, a miał tylko pistolet blasterowy, sztylety oraz ostrze wychodzące z lewego karwasza. Bestie były szybkie, więc musiał działać równie szybko. Szybkim ruchem głowy zorientował się, że teren za plecami ma na razie czysty (ten co przeleciał oczyścił mu drogę tymczasowo), więc okręcił się na pięcie i pognał w kierunku wyjścia, wzrokiem szukając na wysypisku śmieci jakiś przedmiotów, butli czy urządzeń łatwopalnych czy łatwo wybuchających. Hałas może ich odstraszyć na tyle, by mógł uciec w spokoju.*

Tangorn:
Chyba nie do końca zrozumiał, miał prawo być oszołomiony.
„niemal od razu poczuł na sobie jedno uderzenie, a  potem drugie, i rozdzierający uszy dźwięk, jakby szorowania metalu o metal” to znaczy – skoczył na niego jeden, potem drugi Xenomorph, czyli w tej chwili miał na sobie ich dwóch, próbujących rozłupać go jak orzecha, Naturalną koleją rzeczy czasem zadawały cios w nieosłonięta część. z  czymś takim raczej nie da się biegnąc. Tangorn upadł, ale…

Black:
…szarżował prosto na Tangorna, i zrządzeniem losu jego ostatni skok pokrył się z upadkiem taunga. Siła rozpędu zdarła jednego z xenoimorphów z placów „sojusznika”. Pozostali z bandy młodzieży zastygli w bezruchu, w zaskoczeni, bo kto tu po czyjej jest stronie? Za to Młody – rywal Blacka, pruł teraz zarówno na niego, jak i na tanga którego miał po drodze

*Po staranowaniu jednego z gówniarzy zgrabnie przeskoczył nad jego ciałem. Nic nie wspomniano, tak ze uznaje, ze ów staranowany nie atakuje Blacka. Uderzył ogonem w kierunku drugiego z młodych który jeszcze obrabiali Tangorna, jednocześnie przyginając przednie łapy, ryknął na pozostałych żółtodziobów, by mieli się na baczności. Coś w rodzaju: to (Tang) należy do mnie. Miał świadomość ze rywal nadciągał, może zdąży to wszystko zrobić… następnie w mgnieniu oka zmienił pozycje, by nadciągającego witać łbem, nie dupą*

*Przygnieciony do ziemi miał raczej marne widoki na przyszłość. Zastrzelić przeciwnika i zginąć rozpuszczonym przez kwas, czy dać się zabić? No ale nagle coś zrzuciło z niego jednego xenomorpha. Zorientował się, że to ten jego przyjacielski przewodnik. Sam próbował zrzucić z pleców tego drugiego, ale dostrzegł nadbiegającego kolejnego potworka. Nie miał zamiaru dopuścić do zjednoczenia się ich wszystkich, więc wycelował pistoletem w tego młodego konkurenta i posłał w jego kierunku niemal laserową ulewę, tym razem będąc czujnym na zmiany toru biegu. A tego xenomorpha który go napadł próbował zrzucić chwytając go za łapy czy waląc go po głowie wolną kończyną*

Tangorn:
Młody, gdyby przeżył tę salwę byłby naprawdę dobrym wodzem watahy. Pierwsze strzały wymanewrował, prując w bok, kolejne trafiły go w miejsca niestrategiczne, odrywając kawałki ciała, ale on dalej nacierał. Dopiero po kilkunastu strzałach Tang go położył, ale nie zabił od razu – nawet lotem padania unikał poważniejszych trafień, ale nim łeb dotknął piachu, bolty podziurawiły jego łeb

Black:
Nie musiał już tak się spieszył, ale kiedy się odwrócił ujrzał koniec swojego rywala, który został rozstrzelany przez jego sojusznika – Tangorna. Młody Xenomorph, siedzący na Tangornie uderzony ogonem posłusznie ustąpił, ale zatrzymał się o dwa metry od nich. Coś tu jest nie tak. Z młodzieży zostało tylko czterech, cała czwórka czuła respekt do Blacka ale… ale sposób, w jaki zginął Młody wyraźnie im się nie podobał. Jeden ztrójki stojącej dalej warknął

*Strząchnął się z tego wszystkiego, co tu go spotkało i skierował łeb ku temu, który warknął. Odwarczał mu czymś w rodzaju „ani mi się waż”, ale w chwile później ruszył kłusem, nie za szybko, by nie sprowokować pogoni, w kierunku bramy. Nie wydał dzwięku przywoływawczego w obawie, ze pójdą za nim ci co nie powinni*

*Widząc śmierć kolejnego xenomorpha odetchnął z ulgą i ciężko podniósł się z ziemi, czując ból w miejscach po uderzeniach bestii. Siłę to one miały. Szybko przeładował magazynek w pistolecie blasterowym, tak na wszelki wypadek i zerknął na swojego sojusznika, też nieźle pokiereszowanego. Warknięcie jednego z młodych mu się nie podobało, więc trzymając broń gotową do wystrzału zaczął się wycofywać w kierunku bramy* Nie wiem jak ty przyjacielu, ale ja stąd znikam... sugeruje uczynić to samo... *Cały czas celował w najbliższego z nich, by w razie jakiegoś fałszywego ruchu załatwić go na miejscu. Ruszył też za swoim sojusznikiem, nie odstępując go na krok. W kupie siła*

Najbliższy stał tyłem. To ten, który siedział na grzbiecie Tanga. Pozostała trójka, w tym warczący stala nieco dalej, na róze którą wczesniej Tang uzył jako osłony. To właśnie warczący zdawał się mieć jeszcze ochotę na pojedynek. Nic dziwnego – jedynie on nie oberwał. Ale atak nie nastąpił, a dwójka sojuszników oddalała się w  tempie zadowalającym. Po kilku chwilach młodzieży odechce się tu siedzieć, i zabiorą się, zostawiając na pożarcie robalom ciała swoich towarzyszy.
[Koniec nadzoru nad mordobiciem]

*Zgadzał się z Tangornem jak w sam raz. Własne tylne łapy go spowalniały, jakby nimi powłóczył, ale nadal panował, sapiąc przez otwarty pysk ewakuował się ze swojego królestwa. Wprawdzie konkurent zginął, ale pojawi się następny. Te jawne wybuchy i awantury poważały jego pozycje, a śmierć z dala od stada jako ten przegrany była dla stadnych stworzeń najgorszą z możliwych. Tak wiec postanowił trzymać się Tangorna. On będzie jego nowym stadem*

Nieźle cię urządził... *Mruknął zerkając na nowego towarzysza i co jakiś czas jeszcze oglądał się do tyłu. Minęli bramę złomowiska i weszli na starą, podniszczoną ulicę, której stan polepszał się wraz z przebytą odległością* Ale dobrze walczyłeś. I dzięki za uratowanie tyłka... Pytanie tylko co dalej? *Nie dawało mu to spokoju, bo musiał teraz znaleźć jakieś przyjemne lokum dla nowego przyjaciela.*

*Za złomowiskiem kilka kroków zwolnił i teraz prawie się czołgał, zmęczony. Miałby ochotę na popiół i poleżenie na masce swojego wraka, ale to już nigdy nie wróci. Tangornowi nie odpowiedział. Jedynie jego miarowe posapywanie można było interpretować wedle własnej woli. Co dalej? Cokolwiek…kości zostały rzucone*

*Zwolnił odpowiednio do jego tempa, który było już całkiem słabe* Powinieneś gdzieś tu odpocząć. JA ci nie mogę pomóc... *Zdjął z głowy swój hełm i spojrzał na niego swoimi ognistymi oczami. Po raz kolejny znalazł się w podobnej sytuacji, nie wiedząc jak mu może pomóc. Popiołu tutaj pod ręką nie było. Co do miejsca to mu poszuka gdzieś na jakimś wysypisku, albo jakoś postara sie go przemycić do swojego mieszkania, ale to będzie trudne i to bardzo*

*Nie chciał się zatrzymywać i kłaść. Wciąż za blisko było jego dawne terytorium, Nie bał się, ze przyjdą po niego. Tu już nie. Może to zwierze, ale tez cierpiało psychicznie. Chciał jak najszybciej opuścić to miejsce i już nie pamiętać. Przezwyciężając ból i zmęczenie w imię zapomnienia. Przyśpieszył. Z miejsc w których zerwano mu pancerz płynęły zielone strumyczki, które niczym z wodospadu ześlizgiwały się z  ciała i spadały na drogę, wsiąkając w piach, który się nie palił pod ich wpływem*

*Ruszył za nim, trzymając pod lewą pachą swój hełm. Zastanawiał się, jak się teraz on może czuć i czy w ogóle cokolwiek odczuwa. To była zagadka dla niego i może kiedyś uda mu się ją rozwiązać. Póki co szedł w milczeniu obok rannego xenomorpha w charakterze obstawy*