*Zwierze jadło bardzo szybko i zdawać by się mogło pazernie. W okolicy już pojawiły się następne, ale nie zbliżały się, jakby trzymane na dystans respektem, bo na pewno nie strachem. Jednak kilka pokazało żeby, co mogło być zwiastunem rychłego końca kadencji „wojownika” jako alfy tej watahy. Kiedy rzeczony owad skończył, z mięsa nie pozostało nic, a  blaszana karoseria starego trupa areowozu była powyginana od uderzeń*

*Wojownik i tak długi trzymał się na stanowisku, co z  całą pewnością zawdzięczał swojemu życiowemu doświadczeniu. Wiedział wiecej i był sprytniejszy od tych zwierzat, które spędziły całe zycie tutaj, nie licząc momentu wyklucia, albo i nawet licząc. Kilka z nich miało bardziej chitynowe ciała, co świadczyło o tym ze wylęgły się z krewetek. Ten z całą pewnością inkubował się w człowieku. Zadowolony i syty skoczył na przednie łapy z wraku na ziemie, by stanac przed Tangornem, jakby pytał: potrzebujesz czegoś?*

*Ślady były bardzo mało widoczne. Popiół już opadł,. A w pancerzu zostały pęknięcia, które się zasklepiły i pokryły warstwą nowego naskórka. Cieniutkiego, pokrywającego pancerz. Regenerowały się szybko. Miał za to kilka nowych zadrapań w okolicy zadu i tylnych łap, co mogło znaczyć ze nowa walka nie była już taka podniosła, i kończyła się ucieczką. Zwierz pochylił głowę, powęszył przy ziemi, po czym podniósł się, i wolnym, dostojnym krokiem zaczął zbliżać się do Tangorna. Odległość krytyczna została przekroczona*

*Gdyby zwierze chciało zaatakować, już by to zrobiło. Póki co jednak spokojnie podeszło na odległość wyciągniętej ręki. Pochyliło łeb i wyciągnęło pysk w stronę ciała Tangorna. Slina skapywała na ziemie, jak zawsze. Warga nad stalowobiałymi zębami uniosła się, ale nie była to oznaka agresji, nie było bowiem zadnego warkotu czy syku. Węszył, zdobył się na podejście, bo zaufał*

*Skóra, tudzież pancerz pociągnięty delikatną błonką naskórka przypominał w  dotyku dumę. Można było odnieść wrażenie, ze łeb zwierzęcia jest pokryty nie zaschniętą jeszcze do końca farba, bowiem o kilka milimetrów ciągnęła się pod ręką, zmieniając położenie względem czaszki. Blizna przecinająca łeb byłą wyraźnie odczuwalna pod dłonią. Zwierze było spokojne. Nadal węszyło, zbierało z ciekawością to, co Tangorn przyniósł tu na swoim ciele. Całe jego codzienne życie*

*To też czuł. Przypomnieli mus ie wszyscy ci łowcy, którzy przychodzili tutaj, by zmierzyć się z nim i z jego stadem. By zdobyć umiejętności i trofea w postaci czaszek. Yautia, tak, to byli przede wszystkim oni. Wybierali pory kiedy słonce prażyło. Gorące południa.
Wojownik węszył jeszcze chwile. Jego długi ogon falował za nim jak ogon płynącego węża. W końcu zaprzestał i usiadł na gołej ziemi, tak po prostu. Łeb trzymał naturalnie. Patrzył gdzieś przed siebie, na odległe szczyty złomowych gór*

*Było tam kilka jego pobratymców. Wódz musiał być stale czujny, taka chwila poufałości z  inną istotą mogła być wykorzystana przeciw niemu. Trzymał się na tym stanowisku ostatniem sił swoich poscieranych już wiekiem pazurów. Będzie musiał opuścić to miejsce zanim młodsi zhańbią go i sprawią, ze ucieczka zakończy się śmiercią. Żeby zyć, potrzebował stada. Jeśli straci stado – straci tez zycie. A stado straci, kiedy przegra ostatnią walkę. Jego szansą była ucieczka zanim to nastąpi. Odwrócił głowe i nakierował ociekający ślina pysk na wyjscie ze złomowiska. Symboliczną bramę. A potem… potem przeniósł „wzrok” niewidocznych oczu (o ile je miał) na Tangorna*

*Siedział całkowicie nieruchomo, niczym posąg, jedynie kleista ciecz skapywała z jego pyska w którym po bokach połyskiwały kły o nienaturalnym odcieniu. Nic nie „powiedział”, nie dał tez żadnego znaku, ani nie skinął głową, czego spodziewać mogliby się bohaterowie filmów familijnych z udziałem zwierząt. On tylko siedział, zupełnie, jakby i dla niego była to decyzja trudna. Jakby jego „chcę” nie miało znaczenia, bowiem będzie musiał zrobić to, co będzie musiał*