*U nich to nie było różnicy czy samiec, czy samica. One nie miały płci. Królowa znosiła jaja, z owych jaj wylegała się larwa, która zarażała nosiciela. Mały xenomorph dojrzewał w obcym ciele, i kiedy był wystarczająco duży – wychodził. Tylko raz na x tysięcy wykluć rodziła się królowa. Pozostałe to bezpłciowe robotnice, takie jak ten. Truteń.
Zwierze powtórzyło czynność na drugim boku. W popiele zostało trochę krwi. Stał teraz naprzeciwko Tangorna i „patrzył” mu w twarz. Bardzo rozumnie wyglądał. Ogon miał zawieszony nisko, zakręcony, skierowany ku przodowi wyszczerbionym harpunem. Zupełnie jakby pytał: jeśli czegoś szukasz – pytaj. Znam to złomowisko. Xenomorphy były mądre. Nie od dzisiaj to wiadomo. a  ten był już u schyłku zycia. Wiec – doświadczony*

*słuchał, stojąc prosto, na sztywnych łapach, z  łbem wycelowanym w twarz Tangorna. Ślina kapała mu z pyska dość nieestetycznie, ale cóż poradzić, taka natura. Stał, słuchał, a  po skończonej wypowiedzi pochylił głowę, grzebnął kilka razy łapą, i znowu podniósłszy łeb zamarł w oczekującej pozycji. „chcesz poszukać?”*

*Nie był dziwny, był jak każdy osobnik jego gatunku. z  tą różnicą, ze nie miał w sobie krwiożerczości z  racji wieku. Był bardziej skłonny do „dyplomacji” i „rozmowy”,. Jak teraz. Wycofał się, zakręcił, powoli i ostrożnie, zwarzajac na rany które zadał mu młodszy, pragnący zając jego pozycje w stadzie osobnik. Ruszył lekkim truchtem. Za nim falował ogon. Chwile prowadziła go ścieżka wydeptana przez złomiarzy. Dalej przeskoczył mała górkę i teraz już szedł, łapiac się zgrabnie co bardziej wygodnych śmieciach, by brnąć pod górę w kierunku pokaźnej płyty karoserii dawno już ograbionego statku*

*w końcu łapy owada uderzyły o karoserię statku. Zatrzymał się, rozejrzał i nagle przysiadłszy nieco zadem wygiął ciało w kabłąk i ryknął gardłowo, donośnie, szorując ogonem po podtorzu. Jakby krzyczał: pamiętajcie – nadal tu rządzę. I jak na zawołanie kilka cieni czmychnęło w nory. Stary xen zeskoczył i ruszył w  dół. Raz tylko obejrzał się na Tanga. Po chwili był już w swego rodzaju kanionie, lub korycie miedzy dwoma zsypami. Skoczyl i wylądował na czymś brązowym, podłużnym. Były to tradycyjne drzwi z tworzywa. A w nich zamek*

*Gdyby umiał mówić i wiedział, jakie były drzwi owego kolegi to na pewno zaproponowałby, by wziął je całe, bo wyglądały całkiem nieźle. Ale nie miał takich danych, tak wiec jak się Tang za nie zabrał, on po prostu dostojnie odszedł w bok. W innej sytuacji odskoczyłby zgrabnie, ale dziś nabrzmiewające ropą rozdarcia nie napawały go ochota do harców. Odszedł kilka kroków i zaczął grzebać łapą, samemu też cos szukając. Najbardziej pożądane były szczury, ale czasem można było znaleźć coś, co po zaniesieniu krewetkom można było wymienić na przekąskę. Krewetki same częstowały a prezenty*

*Wydał z siebie całkiem miły dla ucha świergot, ale jednocześnie przypominający prace jakiegoś nieskomplikowanego mechanizmu. Nie przerwał grzebania jednak. Grzebnął jedną łapa, drugą, i kiedy na chwile podniósł łeb, ukazało się kilkanaście różowych klusek. Znalazł gniazdo szczura. Otworzył paszcze i z  pomiędzy jego szczek wysunęło się coś jakby język. Ale i to miało żeby. Malutkie szczęki. Tymi szczekami wciągnął wszystkie oseski, zadarł łeb, „popatrzył” na Tangorna, machnął ogonem z cichym chrzęstem elementów pancerza, i ruszył – prosto wzdłuż wąwozu, w kierunku przeciwnym niż do miasta*

*pokryty chitynowym pancerzem przewodnik, upstrzony popiołem prowadził teraz energicznym krokiem w dół wąwozu, mając po obu stronach rosnące góry odpadów. Można było dostać klaustrofobii – wrażenie ze to  się zaraz zawali i pogrzebie żywcem było coraz bardziej uciążliwe. Minęli żebrzącego o pomoc robota technicznego, który posiadał już tylko jedną koniczynę. Fotoreceptory zwisały mu na kablach. No proszę, kable. Ale owad nie zatrzymał się, wiec gdzieś tam dalej jest więcej kabli. Przeskoczył mechanicznego pieska, któremu ktoś strzaskane tylne łapy zastąpił elementem samochodziku – zabawki. Zbliżali się do miejsca, gdzie „żyły” roboty*

*Nie majac podobnych rozterek kłusował lekko przez zacieśniającą się drogę. Po obu stronach ściany smiech. W koncu zwolnił i skręcił, z jednej bowiem strony góra się kończyła. To, co ujrzeli, było cmentarzyskiem. Tu leżały „ciała” robotów, które albo nie działaly, albo ciągnęły ostatkiem sił baterii. Niektóre patrzyły. Na Tangorna. Wiedziały bowiem ze  xenomorphy – liczne tutaj – nie pomogą im. Pierwszym, jaki mineli był zniszczony model kochanki, wyglądający jak straszliwie zmasakrowane ciało kobiety. Dalej leżał robot medyczny, który sam teraz potrzebował opieki, ale nie było mu dane. Dalej cerupa robota bojowego. Tu zatrzymał się xenomorph. Z miejsca rozerwania – w talii – wyzierała plątanina kabli. Z tego Tangorn powinien coś wybrać*