*Wybudził się powoli z bólem głowy i ogólnie z kiepskim samopoczuciem. Dopiero po kilku minutach przypomniał sobie wczorajszy wieczór... niezbyt z resztą udany. Nie powinien był pić, nie powinien kłócić się z tym wariatem. Cholera jasna... po raz pierwszy w życiu trzeba będzie się nieco przystosować... trzeba znaleźć jakąś robotę. W ogóle trzeba to rozplanować wszystko. Siadł powoli i rzucił okiem na krewetki piekące oponę... tak, tym to do szczęścia za wiele nie brakowało, a jemu? W jednym parszywym momencie stracił wszystko i mimo, że to się działo trzy lata temu to do teraz się z tym nie pogodził. Nie mógł już wieść dawnego życia, nie mógł podróżować po Galaktyce w charakterze najemnika i łowcy nagród, włóczyć się po mieście nocą też nie mógł, pić najwyraźniej też nie... do dupy z takim życiem. Siedział tak dosyć długi czas, rozmyślając tylko nad swoim losem, ale nie użalając się. Głowa nisko pochylona, oczy zamglone, zdradzające głębokie zamyślenie. Gdy już wróciła mu ostrość wzroku to wstał powoli i ruszył przed siebie, chcąc odnaleźć cholerną drogę powrotną do motelu, by się przebrać. Potem pozwiedza...* Gdzie jesteście vode? Gdzie jesteście? *Większość swojego życia spędził w samotności, ale nie czuł się osamotniony, bo miał przyjaciół na wielu planetach. Tutaj? Był sam jak palec i po raz pierwszy w życiu samotność zaczęła mu doskwierać. W spokoju, z pochyloną głową opuścił zaułek*

*Nigdy by tu nie zaszła, gdyby nie jedno zdarzenie, jakże błahe, ale to błahe zdarzenia generują te epokowe, czyż nie? Fler przemierzała ulice. Przez ramie przewieszony miała koszyk. Za nią człapał zakryty kocem John Dwururka. Rzeka wracała z „targu” – była jednak ulica, na którą zjeżdżali handlarze rasy poleepkwa. Mieli mięso ze zwierząt karmionych naturalnie, a także dziczyznę, mieli „swojskie” jajka i mleko. Gotowych poleepkwańskich produktów nie radzono nikomu spożywać, ale  produkty nieprzetworzone były pierwszej klasy. Fler była zadowolona, kupiła słony twaróg masło kakaowe na ostudzenie goryczy Cahe. Sprzedała niedawno jej cnotę, a  to ciężkie przeżycie dla dziewczyny. Wtem zatrzymał ją jakiś cień, przebiegający miedzy kontenerami na śmiech. Zajrzała. Niewielkie zwierzątko, młody miejski szczur. Przerażony, wpatrzony w nią z nadzieją pomocy. Szczury miejskie były mądrymi zwierzętami. Ten wyraźnie ją wołał spojrzeniem. Nie oglądając się na Johna podeszłą doz zwierzęcia. To czmychnęło wzdłuż ściany. Szela patrzyła za nim, mrużąc oczy.* O co Ci chodzi mój mały bracie? *zapytała śpiewnie w mowie shelaalei. Ruszyła lekkim truchtem za szczurem, jak dziewka goniąca motyla. W miarę przyspieszania na jej twarz wymalował się uśmiech. Słyszała za sobą ciężko człapiącego Johna. Nie miał szans jej dogonić. Szczur uciekał. Miał z Fler wyrównane szanse. Skręcił. Ona za nim. Ukazała się u wylotu ślepej uliczki. Jej iskrzący się orzechowy wzrok gonił szczura. Ciało tez goniło. Miała dziś na sobie kwiecista bordową suknię i chustę na ramionach, zawiązaną pod szyją. Kiedy biegła wyglądała jak nimfa. Szczur czmychnął w dziurę tuz przy nogach Tangorna. A ona zatrzymała się w odległości dziesięciu kroków. I dopiero go dostrzegła*

*Stanęła w tej ciszy przeplatanej jego słowami. Może to modlitwa, może wyznanie a może już majaki? Żałowała, ze nie wypytała Secorshy o szczegóły „poważnej rozmowy”. Słyszała w oddali syk serwomotorów Johnego który cały czas za nią podążał. Ale ona miała świetny słuch, on mógł tego nie słyszeć, tym bardziej, ze był pogrążony w swoim świecie. Samrune poprawiła koszyk na ramieniu i ruszyła powoli w kierunku Tangorna. Kiedy zmniejszyła odległość o połowę, dostrzegła zdjęcia. Nie widziała dokładnie, co przedstawiają, ale były to zdjęcia. Wykonane trochę inną technika. Z daleka. I zrozumiała. On wspomina. Nie poczuła ujmującego współczucia, ale rozumiała, co czuje ta istota. Cokolwiek powie, może być tyleż dobre, co złe*
Ci, co odchodzą, wciąż z nami są…
*odezwała się nagle śpiewnie, układając spojrzenie na szerokich barkach taunga*
I żyją sobie obok nas. Patrzą z miłością, na nasze dni
Czasem się śmieją przez łzy…
Co tu jest jawą, co snem
Kto tu istnieje, kto nie
A może nas, tu nie ma nas
A oni są?

*Stała spokojnie, cicho. Kiedy poprosił ją o odejście, po prostu cofnęła się, bez słowa, rozumiejąc, i już się odwracała by odejść, kiedy zatrzymało ją kolejne pytanie. Rozumiała, ze Tangorn cierpiał, ale na bogów nie jest dzieckiem1 Dlatego tez nie zamierzała użalać się nad nim więcej niż to było konieczne. Poprawiła wiec koszyk pod pachą, i nie zmieniając wyrazu twarzy, który trwa w wyrazie spokoju, odezwała się łagodnie* Miał, owszem i mam do Ciebie żal za to. Ale potrafię go zwalczyć, bo jestem dorosła. Podobnie jak on *zakończyła, po czym podniosła rękę, jakby zatrzymując kogoś u wlotu ulicy,. I zatrzymała. Widać tam było metalowego giganta pod kocem. Kazała Johnowi nie wchodzić dalej. Sama nie ruszyła się. Może Tangorn zechce o cos więcej zapytać. Potem odejdzie, by mógł kończyć swoją żałobę. Nie jej do tego, czy ktoś wybiera pomoc czy woli radzić sobie sam*

Nie *odparła krótko i na temat. Nie zrobili. Nawet tego, co zrobiła ona nie wliczała jako szkody* Udało się nam także ciebie nie pogrążyć… *miała teraz mocny, silny głos. Podeszła o krok, teraz stała blisko, ale nie była to odległość kontaktu* Nie pokażesz mi ich? *zapytała tonem z podtekstem: czy jest cos, czego się wstydzisz? Stała teraz spokojnie z lekko przekrzywioną głową. Zdawała się jaśnieć na tle mroku uliczki. Jej duże w ciemności źrenice trwały na wierzchu głowy Tangorna*

*Podeszła teraz już blisko, zwiewnie, a jej drobna dłoń zacisnęła się na zdjęciu. Podniosła je i obejrzała. Na pysku zarysował się uśmiech. Rodzina. Przymknęła oczy, jakby rozmarzona i słuchając jego słow cały czas patrzyła na te twarze. Szukała może podobieństwa Tanga do rodziców, może wyobrażała sobie ich dumę, której doszukiwała się w obliczach spojrzeniach. Każdy inaczej patrzy na zdjęcia. Przy drugim zdjęciu podniosła na chwile głowę by posłać cieple spojrzenie swojemu „bazyliszkowi” który wiernie czekał tam, gdzie mu kazała. Trzeciemu zdjęciu przyglądała się chyba najdłużej. Widać było, ze zastanawia się nad wielorasowoscią owego klanu, ale i wśród shelaalei zdarzało się, acz niezmiernie rzadko, do Stad przyjmowane były na równych prawach inne rasy. Wzięła w końcu ostatnie zdjęcie i przyjrzała się spokojnie taungurnce, jeśli to w ogóle się odmienia.* Jest piękna *rzekła bez śladu krętactwa. Po prostu szczerze. Oddała wszystkie cztery, nie patrząc na Tangorna, czym jakby dawała przyzwolenie na eksponowanie emocji. „Ja nie widze, rób co chcesz”.* Masz szczęście, ze jest tyle bliskich Ci istot które w tym, czy w tamtym świecie na pewno są z Tobą duszą

*Jej uszy nieznacznie rozjechały się  na boki, nadając jej twarzy, czy tez pyskowi bardzo swojski, dobroduszny wygląd. Uśmiechnęła się delikatnie* Nie jest głupie *odparła, i zanim odpowiedziała, przykucnęła z gracją, powoli, wsłuchana we własne ruchy. Koszyk odstawiwszy na ziemie, rozchyliła go i wydobyła zawinięty w papier swojski słony twaróg, który zaraz podała w stronę Tangorna. Pewnie był tu sam, w żałobie i nie wychodził by zajmować się czym ś tak przyziemnym jak jedzenie* Nie byłaby, z cała pewnością. Ale druga, trzecia już pewnie tak. Poza tym ja nie mam takiej sytuacji jak Ty. Więzi ze swoją rasą, ze Stadem… Stało się coś w przeszłości co sprawiło ze musiałam odejść. I choć dzieli nas odległość niewielka – oni dla mnie nie żyją. A ja dla nich nie istnieję