*Już od ogrodzenia, które nie posiadało bramy (dawno ją wyważono) piętrzyły się góry odpadów, nazywane przez „tubylców” czyli istoty tu żyjące „łańcuchem qubrasha”, prawdopodobnie na cześć „wydobywczy” który były na tyle lekki i sprytny by wchodzić na szczyty nie powodując osuwiska. Teraz na szczyt wchodziły już tylko xenomorphy – zwinne is rysunkowo lekkie, na tyle szybkie by znaleźć się na górze zanim śmieci zaczną się osuwać. Teraz widać było na szczycie trzy sztuki. Jeden, nieco na uboczu zawzięcie kopał. Drugi, wyglądający na chojraka stał an czterech łapach i kiwał na boki czarnym ciałem,. Wyraźnie zaczepiając trzeciego, który także kopal. Barwa trzeciego wpadała w fiolet, co świadczyło o jego słusznym wieku. W pewnym momencie dwa owe zwarły się w uścisku, sycząc i warcząc. Mocowanie trwało chwile ku uciesze oczu tych którzy patrzyli. Po chwili oba owady stoczyły się po zboczu góry, gniotąc ciałami co delikatniejsze „sprzęty”*

*I wtem zza góry śmiech, lub dobrobytu, zależy kto patrzy, drogę Tangornowi przecięły dwa spiete ze sobą w uścisku, szamoczące się ciała. Jedno czarne jak śmierć, drugie prawie czarne, z fioletowymi rozbłyskami, w uścisku zębów i pazurów, w agresywnym warkocie zapamiętałej walki o miejsce na szczycie góry łańcucha qubrasha. Ogon czarnego nieopatrznie uderzył w  zbroje Tangorna, aż do iskier, jakie wywołało owo starcie. Zwierzęta szamotały się na oślep, nie było ważne co i kogo tratują koło siebie*

*Z góry odezwał się trzeci xenomorph, ale nie przyłączył się do walki. Chciał tylko głosem – donośnym sykiem pokazać, ile to on znaczy. Ale  był tchórzem, bo stał bezpieczny na górze odpadów. Dwa walczące nie traciły animuszu. Dał się słyszeć syk, ale nie był to syk zwierząt. Uniósł się dymek, swąd reakcji chemicznej. Kwasu topiącego elementy otoczenia. Po kilku minutach walki oba były już ranne, a to co wypływało z ich ran sprawiało, ze wiele cennych przedmiotów przestawało być cennych. W końcu czarny odpuścił. Wyglądało to, jakby zwyciężył, ale odbiegając ledwo trzymał pionowo głowę. Zaszyje się gdzieś iż zdechnie. Został ten z  fioletowym połyskiem. Jego grzbiet upstrzyła zieleń posoki własnej i rywala. Nie wstał. Leżał na boku, jedynie głowę podniósł. Jego warga drgała. Wyraźnie wykrył Tangorna. Żadne ranne zwierze nie czuje się bezpiecznie, kiedy obok jest obca istota. Syknął wiec ostrzegawczo*

*Zwierze, bestia, mutant, potwór czy jak to nazywano ten gatunek, w każdym razie nie poruszył się. Leżał, znacząc swoim ciałem okrąg. Jego pancerz opalizował fioletowymi refleksami. Ktoś, kto zna ten gatunek poznałby po tym wiek. Młode osobniki są smoliście czarne. Starsze „rudzieją”, robią się miejscami fioletowe, jak ten. To był już senior. Głowę trzymał wysoko, na tyle na ile pozwalał jej nerkowy kształt. Z pyska, którym demonstrował cały czas lodowo białe zęby ściekała ciągnąca się ślina. Jak to u xenomorphów. Głowę przecinała blizna. Na szyi wisiał urwany łańcuch. A wiec to stworzenie musiało mieć chociaż szczątkowy kontakt z istotami rozumnymi, bo samo sobie tego łańcucha nie założyło. Nie atakował Tangorna. Przestał już nawet syczeć. Mimo braku typowych oczu, „patrzył” na tanga, jakby rozumiejąc ze jest teraz na jego łasce, a  to może oznaczać rychłą śmierć. A tamten na górze okazał się pierwszorzędnym pozbawionym honoru cykorem. Jak tylko taung na niego spojrzał, ten zabrał ogon w troki i zwiał*

*xenomprph przywarł do ziemi, zupełnie jakby chciał zniknąć. Głowe trzymał jednak w powietrzu o kilka centymetrów nad powierzchnia wszędzie zasypanej złomem ziemi. Słychać było oddech, świszczący i powolny. Zmęczony. Łańcuch zadzwonił w zetknięciu z podtorzem. Nie wyglądał na takiego, który miał atakować. Gdyby zaatakował, musiałby walczyć. A żeby przeżyć musiałby wygrać, a to mało prawdopodobne zwarzywszy na jego stan. Wiec jako ze opcja walki była z góry przegrana zostawała opcja zdania się na los. Często się zdarzało ze tak zwane „dwunogi” wcale nie robiły krzywdy, a  wręcz przeciwnie, i choć nie należał do zwierząt najdufniejszych – zachowywał spokój*

*Rany były przebiciami pancerza. Te nie były groźne. Groźniejsze były te, w których pazury przeciwnika dostały się na łączenie. z  tych bowiem prócz kwasu, który przestawał już kapać ciekło coś przypominającego ropę. Coś takiego było między kręgami grzbietowymi. Zwierze nie ruszało się. Nawet ogon – zabójczo długi, nieuszkodzony, zakończony harpunem, którym mógł zaatakować, nie ruszył się. Ale wyraźnie cierpiał, bezgłośnie, jak większość owadów. W końcu chyba przyzwyczaił się do obecności Tangorna. Zadarł łeb i sapnął przez pysk, „popatrzył”, na tanga, po czym z  wysiłkiem dźwignął się na nogi. Tylna lewa łapa ugięła się nieznacznie, no ale ruszył. Odszedłszy kilka kroków obejrzał się za siebie, na Tanga, istotę, której chyba jego los nie był obojętny. Wiec i on obojętny mu nie był.*

*Nadciągająca rękawica odbiła się w metalicznej skórze jak w karoserii samochodu, zbliżając się a potem oddalając, trochę zniekształcona przez owalny kształt nietypowego zwierciadła. Szedł równo, nie kulejąc, choć przy każdym kroku rany krwawiły. Kiedy tang przemówił, głowa podniosła się dumnie, i w trwającym marszu przechyliła w jego stronę. Szczeki były zszyte zębami, niczym zamek błyskawiczny. Zatrzeszczał, lub to złom pod jego pazurami. Ale raczej on. Odpowiedział. Zupełnie jakby mówił: nie martw się, umiem sobie radzić. Podążaj za mną, a sam się przekonasz. przekonasz szedł dalej, wydeptaną dróżką miedzy poukładanymi równo cerupami lodówek. To był już czyjś teren. Może rodziny krewetek? Xen obszedł spokojnie zbudowany z plastiku i styropianu barak. Za nim ukazała się połać szarego proszku. Cóz to było? To miejsce, w które mieszkańcy tego „domu” wywalali popiół z pieca. Zwierze podeszło, przyklękło na nadgarstki, potem posadziło zad, w końcu położyło się, prosto, i na bok. Kilka ruchów, warknięć. Kiedy wstał, rany z  jednej strony były zabezpieczone. Popiołem*