*Nie minęło to co krewet opisał i jeszcze trochę, wiec w sumie niewiele w stosunku do wieczności kiedy zza rozsuwanych automatycznie stylowych, choć zmęczonych życiem drzwi dotarł uszu glos. Jeden – strażnika, drugi był inny, mocny, charczący, ale zarazem sympatyczny, i ci co już go znali mogli w tej chwili przewidzieć przyszłość, która za sekundę stała się teraźniejszością: drzwi rozsunęły się i zadzwoniły mosiężne klamry butów z cholewami należących go kolejnego gościa, a  może  - nomada Ów ziem. Oczywiście bary mam tu na myśli, bo to jest rewir owego dryblasa który właśnie tu wszedł. Wysoki, żylasty humanoid o łysej czaszce i pociągłej, drapieżnej, ale i zawsze uśmiechniętej (choć trochę zbyt nieprzewidywalnie i szaleńczo) twarzy. Jego ciało okrywał brudny płaszcz ze sztucznego tworzywa. Prawy rękaw miał zawiązany na supeł poniżej łokcia – miejsca, w którym utracił prawą rękę. Złote oczy gada zlustrowały wnętrze. Mało istot – pomyślał z żalem, czemu z  żalem – sam nie wiedział* wiwat na cześć naszego wielkiego ku… echem… wodza Cienia! *Zakrzyknął donośnym, charczącym głosem unosząc nad głowę zaciśniętą w pieść lewą rękę. Takie jego tradycyjne powitanie, bardzo wymowne i jeszcze bardziej ryzykowne. Ale co tam, powiadają, ze ten wariat należy do Syndykatu…*

*Jak zawsze odpowiedziało mu kilka pomruków tych którzy już go znali. Wszyscy go tu znali. Wyszczerzył pożółkłe kły w szerokim uśmiechu. Jaki miał stosunek do władcy – łatwo się domyślić. Z resztą – jak każdy, Seco tu szczególnym wyjątkiem nie był. Ruszył powoli krokiem zamaszystym, zwodniczo leniwym, kołyszącym, a w ów kołysanie włączało się całe ciało. Ale był trzeźwy jak niemowlę. Ale już niedrogo. Zauważył Jerrego zaszczycił go jednym z wielu swoich powitalnych uśmiechów. Ten był obnażeniem lewej strony szczek z uniesieniem kącika wargi ku górze az do zmarszczenia skóry. Przyjacielski półuśmieszek połączony z  gestem głowy w typowym pozdrowieniu* Czołgiem *wycharczał półgłosem i zwalił się na krzesło naprzeciwko krewetka, wyciągając rękę przez blat, na powitanie. Dłoń, jedyna jaka mu została miała cztery palce, a każdy zakończony ostrym, ale bezpiecznie przyszlifowanym pazurem* Jaki ty gohrrliwy *odezwał się znowu, przymykając zadziornie oczy* Po siedemnastej  ty już w barze

*Usadowił się przy stoliku, tak by mu wygodnie było. Pełne rozparcie się i noga na blat. Przynajmniej jedna. Kikut prawej ręki przewiesił do tyłu przez oparcie lewitującego krzesła, by się wygodnie zamelinować, wręcz zakleszczyć, ale każdy kto zna Secorshe wie, ze to nic złego, on tak się po prostu mości. Tym bardziej nic złego ze nawet na chwile nie spuszcza złocistych oczu o pionowych źrenicach z rozmówcy, w tym przypadku „głupiego krewetka” jak to wszyscy mówią co już Jerry słusznie zauważył. Zapytany zaśmiał się i pogładził się dwoma palcami sugestywnie po grdyce, dając tym samym odpowiedź bez słow: oj, rzygało się* Fajnie było *rzucił zaraz. Nie miał najmniejszych problemów rozumieniem trzaskania Jerrego* Szkoda, ze tak wcześnie poszedłeś… Po dhrrugiej wywaliliśmy Hahrrgona przez okno… ale fajnie było

*Seco obejrzał się na ladę, czyli podniósł wyżej łeb i odchylił nieco, bo lada była za plecami krewetka. Podniósł rękę jak dzieciak w szkole proszący o uwagę nauczyciela( tak, Seco, znasz odpowiedz na pytanie? Nie, proszę pani, ja chciałem do ubikacji) by, ściągnąwszy na siebie wzrok jednostki podającej – zamówić trunek, który określił szlachetnym mianem bimbru. Rzeczony trunek wraz z kieliszkiem otrzymał na stolik w chwile później, czyli mniej wiecej wtedy kiedy Jerry oznajmił, ze jego mama pragnie go widzieć. Dostał nagle takiego wytrzeszczu jakby John ze Szkarłatnego Demona chwycił go za szyje* jeszcze raz powiesz cos takiego publicznie to cie tak kopne w dupę ze ci gówno zęby wybije… *wysyczał przez zęby, i asekuracyjnie rozejrzał się czy aby nikt nie patrzy, jak Jerry oznajmia mu ze jego mama zaprasza go na obiad, jakby Seco był dziewczyną krewetki. Tfu!* Nie przyjadę do was, nie mam czasu... *wzruszył ramionami patrząc przepraszająco. Tak, tylko ze dlaczego taki Seco moze czasu nie mieć...*

*Zdębiał nagle, a  jego czułki rozjechały się na boki. Bez mrugania patrzył w oczy kaleeshowi* Ty nie lubisz mojej mamy, Seco? *zapytał przekręcając podejrzliwie głowę. Zerknął na bimber. On tam nie lubił. Wolał poleepkwańskie trunki. I dlatego przeważnie sam pil bo nikt inny tego nie lubił. Ot, ignoranci… Oczekując odpowiedzi zaczal wystukiwać pozbawionymi jakichkolwiek paznokci palcami nieskładnie hymn Dominium i nagle zamarł* Seco... odwróć sie, tylko spokojnie... *szepnął, wlepiając oczy w potężnego obcego*

Ostatnio edytowany przez Jerry Hakon (2010-01-12 18:35:07)

*Tang nie zwracał uwagi na otoczenie, tylko spokojnie dotarł do lady, pamiętając o zasadach dobrego wychowania. Zmrużył lekko swoje "ogniste" oczy, patrząc na barmana, który najwyraźniej zdębiał na jego widok. "Gadzia" twarz Taunga, jego niezwykła czaszka raczej oraz gabaryty raczej nie działały uspokajająco dla większości istot. Ale gdy przemówił, jego głos był głęboki, nieco charczący o dziwnym akcencie, ale w gruncie rzeczy spokojny* Poproszę najsilniejszy trunek w tym lokalu *Żeby się upić potrzebował czegoś mocnego, bo w sumie miał silny i wydajny organizm. Oparł się ręką o ladę i powoli przeniósł swój wzrok na salę, przyglądając się kolejno stałym bywalcom. Jego palce wygrywały jakiś rytm na ladzie. Co to było? Wiedział tylko on...*

*Patrzył i nagle przymknął oczy, przekrzywił głowe, a  wyraz silnego wysiłku intelektualnego wymalował się na pysku jak przekaz na obrazie dobrego artysty. Można było czytać słowo w słowo przesłanie o następującej tresci: cholera, gdzież ja, do kurwy nedzy coś takiego widziałem, no jak chujem strzelił. Tak mnie jwiecej myślał Seco. Podrapał się po łysinie bez większego skrępowania, a kiedy Jerry nalał – Seco wypił i dalej się drapał, z  tym, ze teraz po brodzie* To nie yautia *nachylił się i szepnął do krewetka, by nagle olśnić się pomysłem* Czekaj, ja do niego zagadam! *I podjął wstępne czynności podniesienia się z krzesła*